ბოლო ამოსუნთქვას იწყებს შემოდგომა,

ტყე ჭრელ კაბას უგდებს მიწას,

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

ალბათ ნოემბრისაც დღენი ოცდაათი

ერთმანეთის მსგავსად განვლნენ,

არგზით დაიჯერო გრძნობა თვითონ კვდება,

მას სულ შენფერები კლავდნენ...

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

ხანაც სიტყვებით და ხანაც უსიტყვობით,

სულზე შემორჩენილს დაღად,

ნაჭრილობებს ხვალის რწმენით ვილოკავ და

კვლავ მწერ როგორ ხარო... კარგად!

ნაჭრილობებს ხვალის რწმენით ვილოკავ და

კვლავ მწერ როგორ ხარო... კარგად!

ბევრი მადლობა და ბევრი კარგად იყავ,

სხვა კი არაფერი მეთქმის,

წვიმავ წაშალე და ქარო გადაკარგე,

ცაო დაიქუხე ჩემთვის...

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

მიკვირს არახარ და მიკვირს ვიღიმი და,

მიკვირს არაფერი მიშავს...

წვიმამ აამღერა სულის მელოდია,

ცაო ხასიათად ქუხხარ...

თურმე არაფერი ღდგება-მეორდება,

ვეღარ მიყვარხარ და... ვწუხვარ!

თურმე არაფერი ღდგება-მეორდება,

ვეღარ მიყვარხარ და... ვწუხვარ!

ვეღარ მიყვარხარ და... ვწუხვარ!