கோகிலமே நீ குரல் கொடுத்தால்

உனைக் கும்பிட்டுக்

கண்ணடிப்பேன்

கோபுரமே உனைச் சாய்த்துக்கொண்டு

உந்தன் கூங்தலில்

மீன் பிடிப்பேன்

வென்னிலவே உனைத் தூங்கவைக்க

உந்தன் விரலுக்கு

சொடுக்கெடுப்பேன்

வருடவரும் பூங்காற்றையெல்லாம்

கொஞ்சம் வடிகட்டி

அனுப்பிவைப்பேன் –

என் காதலின் தேவையை காதுக்குள்

ஓதிவைப்பேன் –

உன் காலடி எழுதிய கோலங்கள் புதுக்

கவிதைகள் என்றுரைப்பேன்…

என்னவளே அடி என்னவளே

எந்தன் இதயத்தை தொலைத்து விட்டேன்

எந்த இடம் அது தொலைந்த இடம்

அந்த இடத்தையும் மறந்து விட்டேன் –

உந்தன்

கால்கொலுசில் அது தொலைந்ததென்று உந்தன்

காலடி தேடி வந்தேன்

காதலென்றால் பெரும் அவஸ்தையென்று உனைக்

கண்டதும் கண்டு கொண்டேன் – இன்று

கழுத்து வரை எந்தன் காதல் வந்து இரு

கண்விழி பிதுங்கி நின்றேன்