Yaşamak şakaya gelmez,

büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın

bir sincap gibi mesela,

yani, yaşamanın dışında ve ötesinde

hiçbir şey beklemeden,

yani bütün işin gücün yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın,

yani o derecede, öylesine ki,

mesela, kolların bağlı arkadan,

sırtın duvarda,

yahut kocaman gözlüklerin,

beyaz gömleğinle bir laboratuvarda

insanlar için ölebileceksin,

hem de

yüzünü bile görmediğin insanlar için,

hem de hiç kimse

seni buna zorlamamışken,

hem de en güzel en gerçek şeyin

"yaşamak" olduğunu bildiğin halde.

Gökyüzünde, yeryüzünde

Gün doğdu mu,

her gün ilk gün.

Her gün aydınlıktır

Yoksa ümit

her yer loş karanlıktır

Yar gurbette, can yürekte

Bir kafeste ne amansız

Sonsuz ayr ktır geçmez zaman

Her gece hep aynıdır

Fırtınada, ak ayazda

Sürgün her yerde hep yalnızdır

Gül açsa da, kuş uçsa da

Görmez dargındır

Her durakta, her uykuda

Sürgün her nefeste yalnızdır

Her şafakta, her yudumda

Hasret sancıdır

Yol alsa da, ses duysa da,

dağ aşsa da her adım son,

her an son adımdır tek başına

Yalnızlık bir yankıdır

Yar gurbette, can yürekte

Bir kafeste ne amansız

Sonsuz ayr ktır geçmez zaman

Her gece hep aynıdır

Fırtınada, ak ayazda

Sürgün her yerde hep yalnızdır

Gül açsa da, kuş uçsa da

Görmez dargındır

Her durakta, her uykuda

Sürgün her nefeste yalnızdır

Her şafakta, her yudumda

Hasret sancıdır

Fırtınada, ak ayazda

Sürgün her yerde hep yalnızdır.

Gül açsa da, kuş uçsa da;

Görmez, dargındır

Görmez, dargındır