เธอแหลงให้รอ
สี่ปีให้เธอเรียนจบ
แล้วเธอจะหลบ
มาพบที่เมืองหลกตอ
ทุกๆคำที่แหลงมา
พี่ยังตั้งตาเฝ้ารอ
และเชื่อใจ
เสมอว่าเธอนั้นแคร์กัน
พี่แลจดหมาย
ของเธอทุกๆฉบับ
พี่คอยนั่งนับ
ทุกคืนทุกวันเวลา
รอเธอกลับ หวนคืน
ที่เดิมที่เธอจากลา
นี่ห้าปีกว่า
ก็ยังไม่เห็นแม้เงา
ไปอยู่ที่ไหน
ขวัญใจพี่หลวง
โอ้แม่พุ่มพวง
เธอลืมพี่หลวง แล้วไหม
ที่เธอยืนยันเป็นหนักเป็นหนา
ว่าสี่ปีจะหวนมาใหม่
แล้วนี่อะไร
ใยเธอลืมสัญญา
ไม่พรื้อหรอกน้อง
ถ้าเธอจะลืมคนเก่า
เธอลืมเรื่องราว
ที่เธอนั้นเคยสัญญา
เธออ้อล้อ ได้แนบเนียน
พี่ช้ำเหลือเกินกานดา
โถแก้วตา
อยู่ไหน ไยเธอมาลืมคำ
ไปอยู่ที่ไหน
ขวัญใจพี่หลวง
โอแม่พุ่มพวง
เธอลืมพี่หลวง แล้วไหม
ที่เธอยืนยันเป็นหนักเป็นหนา
ว่าสี่ปีจะหวนมาใหม่
แล้วนี่อะไร
ใยเธอลืมสัญญา
ไม่พรื้อหรอกน้อง
ถ้าเธอจะลืมคนเก่า
เธอลืมเรื่องราว
ที่เธอนั้นเคยสัญญา
เธออ้อล้อ ได้แนบเนียน
พี่ช้ำเหลือเกินกานดา
โถแก้วตา
อยู่ไหน ไยเธอมาลืมคำ
โถแก้วตา
อยู่ไหน ไยเธอมาลืมคำ
โถแก้วตา
อยู่ไหน ไยเธอถึงลืมกัน
