อายุสิบห้า ได้มาเป็นสาวรำวง

มาใส่กระโปรงวับๆแวมๆ

ไฟสลัวมัวเหมือนคืนเดือนแรม

อะร้าแอร่ม อยู่บนฟลอร์เต้นรำ

เราเกิดมาเป็นคนต้อยต่ำ

กระด่างกระดำ ดั่งเม็ดดินเม็ดทราย

สาวน้อยใจกล้า ต้องมาเป็นสาวรำวง

นั่งตีคิ้วโก่ง รอบัตรโค้งจากชาย

ปากพูดจา ขออย่ามากล้ำกราย

นิดเดียวพอได้ อย่ามากไปนะพี่จ๋า

โปรดมองฉัน เป็นแค่เพียงอาหารตา

เห็นใจเถิดหนา คู่ขาเต้นรำวง

มีผู้เฒ่ากำลังเฝ้ารอ

ทั้งแม่และพ่อ

คอยเฝ้ารอใจบุญหนุนส่ง

จึงปล่อยลูกสาว

ที่รักมาเป็นสาวรำวง

จึงปล่อยลูกสาว

ที่รักมาเป็นสาวรำวง

ก็คงเข้าใจแล้วว่า

ไยสาวใจกล้า

กระโดดขึ้นบน เวที

..ดนตรี..

กฐินผ้าป่า ทั้งงานวัดงานโยม

มาแอ่วมาห้อม มาเต้นฟ้อนรำวง

หนุ่มใหญ่หนุ่มน้อย เข้ามาโค้งนวลอนงค์

สามช่ารำวง ตะบึงฮ่อจนเหงื่อไหล

แต่งสีสรรชีวิตชีวา คนบ้านไพร

ชาวนาชาวไร่ เป็นสุขใจในงานบุญ

ท้องฟ้าสว่าง ยามรุ่งอรุโณทัย

เราเริ่มต้นใหม่ ยามเมื่อฟ้าราตรี

เปลี่ยนเวียนไป รักน้ำใจไมตรี

ร้อยวันพันปี รับไมตรีอยู่เสมอ

จากคืนนี้ คงต้องมีวันพบเจอ

แล้วใครที่เหม่อ คราวโบกมืออำลา