รถไฟพานาง หายไปกับราง รถไฟ
สายตาอาลัย เห็นมือโบกไกวให้การอำลา
เสียงล้อรถเคลื่อน
เหมือนการเลื่อนจังหวะเวลา
พารถไฟเคลื่อนไปช้าๆ เวลาที่เราจากกัน
น้ำตาตก ในอกหัวใจหดหู่
ทั้งๆที่รู้ ว่าเธอต้องไปจากฉัน
เธอมาให้เห็น ให้เจอให้ใจผูกพัน
เป็นภาพที่เหมือนภาพฝัน
ซับในหมอกควันเวลาลับไป
สัญญาณอำลา ที่ชานชาลา เมษายน
ดอกคูนร่วงหล่น ร่วงเหงาอยู่บน ถานีรถไฟ
ซากความหวานชื่น ลบความขื่นที่ขมข้างใน
หวูดครางยิ่งฟังปวดใจ หวั่นไหวในวันอำลา
รักบริสุทธิ์ ความสุขที่คว้าที่ไขว่
รักแท้ที่ใจ ที่ใครต่างไขว่คว้าหา
ความสุขดั่งฝัน ความจริงเจ็บร้าววิญญา
ในห้วงแห่งปรารถนา มีภาพลวงตาเมื่อพาสายลม
ลบเลือนความจำ ที่เคยคู่กัน ฉากสุดท้าย
เสียงล้อรถไฟ ขยี้หัวใจที่โซซานซม
ไปเถิดเธอเอ๋ย ลืมเลยว่าเคยชื่นชม
ดอกคูนเคว้งคว้างกลางลม
ก่อนซบซมกับพื้นถานี
ลบเลือนความจำ ที่เคยคู่กัน ฉากสุดท้าย
เสียงล้อรถไฟ ขยี้หัวใจที่โซซานซม
ไปเถิดเธอเอ๋ย ลืมเลยว่าเคยชื่นชม
ดอกคูนเคว้งคว้างกลางลม
ก่อนซบซมกับพื้นถานี
