ตรงริมหน้าต่าง

ที่เธอเคยนั่งเสมอ

มีรอยแก้มเธอ

แนบไว้เมื่อยามฝนหล่น

เก้าอี้ที่เท้าแขน

เคยนั่งกันสองคน

เมื่อไหร่มีฝน

ต้องทนคิดถึงเธอจัง

กลิ่นใบหน้านวล

อบอวนอยู่บนปลอกหมอน

ผ้าปูที่นอน

เข้านอนหอมอยู่ไม่สร่าง

ไม่กล้าจะซักน้ำ

ประเดี๋ยวมันเจือจาง

เก็บเป็นความหลัง

ไม่ให้มันจางหายไป

เธออยู่ที่ไหนหนอ

เธออยู่ที่ไหนหนอ

ฉันเฝ้าแต่รอแต่รอแต่รอ

ให้เธอมาดูใจ

หากเธอไม่รักฉัน

สงสารหน่อยได้ไหม

เพราะว่าหัวใจ

มันใกล้มันใกล้

จะหยุดเต้นแล้ว

รอยริมฝีปาก

บนแก้มที่เธอฝากไว้

คิดถึงคราใด

หัวใจก็ยังร้อนผ่าว

โธ่เอ๋ยคนเคยเคียง

ไม่เหลือแม้เพียงเงา

ปล่อยให้คนเหงา

นอนหนาวจนแทบขาดใจ

เธออยู่ที่ไหนหนอ

เธออยู่ที่ไหนหนอ

ฉันเฝ้าแต่รอแต่รอแต่รอ

ให้เธอมาดูใจ

หากเธอไม่รักฉัน

สงสารหน่อยได้ไหม

เพราะว่าหัวใจ

มันใกล้มันใกล้

จะหยุดเต้นแล้ว

รอยริมฝีปาก

บนแก้มที่เธอฝากไว้

คิดถึงคราใด

หัวใจก็ยังร้อนผ่าว

โธ่เอ๋ยคนเคยเคียง

ไม่เหลือแม้เพียงเงา

ปล่อยให้คนเหงา

นอนหนาวจนแทบขาดใจ