สิบสี่ กุมภาฯ

สิบเจ็ดธันวาฯ

สาวน้อยคนหนึ่งเสียใจร้องไห้

ที่มีปากเสียงกับแม่ของเธอ

เถียงกันมากมาย

เพราะว่าเธอได้เกิดมีรัก

แต่แม่ของเธอกีดกันทุกทาง

อ้อนวอนเท่าไร

แม่ไม่ยอมรับฟัง

สิบสี่กุมภาฯ เช้าวันใหม่

สาวน้อยคนเก่า

ได้หลบออกมาจากบ้านหลังใหญ่

ด้วยใจปวดร้าว

พ้นประตูบ้านใหญ่ไม่ไกล

คนรักของเธอรีบเดินเข้ามา

แล้วพากันไปขึ้นรถไฟให้ทัน

หนีไปไกลไม่หวังให้ใครมาตาม

ต่างสัญญา

ทุกนาทีที่เขาและเธอ

ก้าวไปด้วยกัน

ทุกอย่างจะเป็นอย่างในฝัน

รักกันซึ้งใจ

ทุกอย่างจะมีแต่สดใส

มั่นใจอย่างนั้น

แต่แล้วไม่นานเธออยู่กับเขา

ใช้เงินทองหมดไปทุกวัน

ต้องทนลำบากชีวิตยากจนลงไป

ฝันของเธอจึงเหลือแค่ความเป็นจริง

จากที่เคยคิดเอาเอง

ความรักต้องการแค่กันและกัน

ทุกอย่างไม่เป็นอย่างในฝัน

รักกันไม่ยาว

วันหนึ่งตื่นมาไม่เจอเขา

เขาไปจากเธอ

สิบหกกันยาฯ

บนม้านั่งยาวสถานีรถไฟ

ได้มีผู้หญิงผมเผ้ารุงรัง

ล้มนอนขดกาย

ลุกขึ้นมามองหน้าใครใคร

และก้มลงดูที่มือของเธอ

ซึ่งมีภาพถ่ายของผู้ชายคนหนึ่ง

ภาพเก่าเก่าของผู้ชายคนหนึ่ง

ทุกทุกวันเธอนั่งม้ายาวตัวเดิม

พูดคนเดียวว่าเดี๋ยวเค้าคงจะมา

เดี๋ยวเค้าคงจะมา

เดี๋ยวเค้าคงจะมา

เดี๋ยวเค้าคงจะมา