อีกครั้ง ที่เดินออกมาตั้งไกล
คราวนี้ต้องทนได้
ไม่กลับไปแน่นอน
แต่แล้ว เพียงเจอคำอ้อนวอน
สุดท้ายแล้วฉันก็ใจอ่อน ให้กับรอยยิ้มเธอ
ลืมไปเลยว่าเจ็บ
ลืมไปเลยว่าโกรธ
สุดท้ายก็ได้แค่โทษตัวเอง
ทำไมเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
ทำไมยังเดินกลับไปที่เดิมซํ้า ๆ
ทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไมยอมให้เขาทำ
ทำไมยังโง่ซํ้า ๆ
ทำไม ทำไม
กี่ครั้ง ที่บอกตัวเองให้พอ
ชีวิตต้องไปต่อ อย่ารอเป็นของตาย
แต่แล้ว ความเข้มแข็งที่เข้าใจ
หน้าตาเป็นยังไง ยังไม่เคยเห็นเลย
ลืมไปเลยว่าเจ็บ
ลืมไปเลยว่าโกรธ
สุดท้ายก็ได้แค่โทษตัวเอง
ทำไมเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
ทำไมยังเดินกลับไปที่เดิมซํ้า ๆ
ทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไมยอมให้เขาทำ
ทำไมยังโง่ซํ้า ๆ
ทำไมเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
ทำไมยังเดินกลับไปที่เดิมซํ้า ๆ
ทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไมยอมให้เขาทำ
ทำไมยังโง่ซํ้า ๆ
ทำไม ทำไม
ทำไมเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
ทำไมยังเดินกลับไปที่เดิมซํ้า ๆ
ทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไมยอมให้เขาทำ
ทำไมยังโง่ซํ้า ๆ
ทำไมเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
ทำไมยังเดินกลับไปที่เดิมซํ้า ๆ
ทำไมเจ็บแล้วไม่จำ
ทำไมยอมให้เขาทำ
ทำไมยังโง่ซํ้า ๆ
ทำไม ทำไม
ทำไม ทำไม
ทำไม ทำไม
