ใครจะชิงใครจะชัง

มันก็ช่างหัวเขา

แค่ตัวเรารู้เราช่างเค้าประไร

ใครจะชักใครจะแช่ง

ใครจะแกล้งใครจะหยัน

ก็ให้ช่างหัวมัน

ก็ให้ปล่อยเค้าไป

ใครจะชมใครจะเชิด

ว่าประเสริฐเลิศหรู

ตัวเรารู้เราอยู่

ปล่อยเค้าชมไป

ใครจะรักใครจะเกลียด

ใครจะเสียด ใครจะสี

ก็เรารู้ตัวดี

ปล่อยเค้าทำไป

เกิดเป็นมนุษย์

สิ้นสุดแค่ตาย

เอาอะไรมากมาย

ในความอนัตตา

โลภไปทำไมช่วงชิงแข่งขัน

สุดท้ายเหมือนกัน

ต้องไปป่าช้า

จะเอาอะไรแค่รักโลภโกรธหลง

ไม่มีความมั่นคง

บนกิเลสตัณหา

เกิดแก่เจ็บตาย

ใยจะไปยึดมั่น

สรรพสังขารล้วนอนิจจา

ปล่อยวางมันเสีย

ทุกโขติณณา

ใครจะเมินใครจะมอง

ใยจะต้องไหวหวั่น

ใครจะใส่ร้ายกัน

ใยจะต้องสนใจ

ใครจะดีใครจะเลว

มันก็เรื่องของเขา

ใครจะนินทาเรา

ใยจะต้องทุกข์ใจ

ใครจะล้อใครจะด่า

ใยจะต้องว่าตอบ

ใครไม่สนใครไม่ชอบ

ใยจะต้องใส่ใจ

ใครจะคิดใส่ความ

ใยจะต้องวุ่นจิต

หากตัวเราไม่ผิด

จะไปคิดทำไม

เกิดเป็นมนุษย์

สิ้นสุดแค่ตาย

ประดุจดังต้นไม้

ล้มทับโลกา

หมดลมเมื่อไร

หาประโยชน์ใดเล่า

ล้วนต้องถูกเผา

หามไปป่าช้า

ชีวิตยังมี

สร้างความดีไว้เถิด

ได้ไม่เสียชาติเกิด

ได้ไม่ต้องอายหมา

อันว่าความตาย

คือสัจธรรมความเที่ยง

สิ้นสรรพสำเนียง

เน่าเหม็นขึ้นมา

จะเอาอะไร

จะเอาอะไรกันนัก หนา