Περνάς μπροστά μου η αύρα σου με κυκλώνει,

με προσγειώνει στο μηδέν.

Θα 'θελα να 'μουν στο κορμάκι σου ζωνη,

στο τραγουδάκι σου ρεφρέν.

Έχεις φεγγάρι μου δυο μέτρα μπόι

αλλά υπόγεια μυαλά.

Ούτε μιλιά, κοιτάς στον τοίχο το ρολόι

μέσα από μαύρα γυαλιά.

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει

πάντα μόνη, πάντα μόνη πάει.

Η ερημιά το χέρι σου κρατάει

και τι δε θα 'δινα να έσβηνα τ' αστέρι που σ' οδηγάει,

να 'μουν αγέρι στα μαλλιά σου να φυσάει.

Η αγάπη μάγισσα κινάει βουνά

γι' αυτό κι εγώ παίρνω όρκο,

τον δράκο που έβαλες πριγκίπισσα να σε φυλά

θα τον αφήσω στον τόπο.

Συννεφιασμέ, συννεφιασμένε μου ουρανέ

μια χαραμάδα στην καρδιά σου άνοιξέ μου.

Όσο με διώχνεις άλλο τόσο με πεισμώνεις

κι ας με τελειώνεις στο τερέν.

Θα 'θελα να 'μουνα παλτό να μην κρυώνεις

να σου ξορκίσω όλα τα δεν.

Πώς να σε πείσω κούκλα μου δυο μέτρα μπόι,

να σου γυρίσω τα μυαλά.

Ούτε μιλιά, κοιτάς στον τοίχο το ρολόι

μέσα απ' τα μαύρα γυαλιά.

Είσαι ένας δρόμος που ψυχή δεν πατάει

πάντα μόνη, πάντα μόνη πάει.

Η ερημιά το χέρι σου κρατάει

και τι δε θα 'δινα να έσβηνα τ' αστέρι που σ' οδηγάει,

να 'μουν αγέρι στα μαλλιά σου να φυσάει.

Η αγάπη μάγισσα κινάει βουνά

γι' αυτό κι εγώ παίρνω όρκο,

τον δράκο που έβαλες πριγκίπισσα να σε φυλά

θα τον αφήσω στον τόπο.

Συννεφιασμέ, συννεφιασμένε μου ουρανέ

μια χαραμάδα στην καρδιά σου άνοιξέ μου.