İnsan kalbine hakim olamayinca,

Kalbindekine mahkum oluyormuş,

Beni mahkum ettiğin kalpte,

Çıkmaza sokunca anladım,

İstesende gidilmiyormus...

Kaldığım o parmaklıklar,

Nefesimi kesen kalp duvarların,

Damarlarimi patlatan kelepceler,

Değer mi bu kadar acıya bilmiyorum...

Karanlığın sessizligi ürkütüyor,

Sensizliğin hüznü var şimdiler de,

Geçmiyor, dinmiyor, bitmiyor,

Tırnağıma değseler bedenim sızlıyor...

İnsan kendine neden yapar bunu,

Yara açıkken kapatmak yerine,

Neden durmadan tazeler,

Hiç mi ders almaz acilardan...

Kaldırıp başimi gökyüzüne baksam,

Derin bir nefes çeksem içime,

Tamam desem işte bu bitti,

Biter mi, geçer mi acısı...

Kolay olmayacak,

Belki de kendimi avutuyorum,

Ama caresiz kalıyorum,

Benim benden başka kimsem yok,

Bunu da çok iyi biliyorum...

Aşıkmış, sevgiymis,

Hepsi gelip geçiyor,

Oysa ki anlasam bı,

Ömürden de gidiyor...

Yazıp çizdiğim satırlar,

Kalemden kagida düşenler,

Bunlar bana ilaç oluyor,

Sen olsan ne olur,

Bu vuslat çok yakiyor...

Ya gel bana sessizce,

Yada git artık benligimden,

Bu beden bu kadar sensizliği,

Tasiyamiyor zamansız sevdam,

Taşıyamiyor...

Söz Yazarı/ MERİ

ALT YAPI/ Yakup Başkan