ยืนสับสนบนทางความฝัน
แล้วฉันจะไปอย่างไรให้ถึง
แสงดวงดาวยังคอยตราตรึง
ยิ่งหวนคำนึงให้ฉันคิดถึงบ้าน
ภาพภูเขาค่อยค่อยเลือนหาย
ดั่งเป็นเครื่องหมายว่าฉันมาไกลเกิน
กลิ่นไอหวนภาพเก่าเดิมเดิม
มาคอยซ้ำเติมว่าหมดเวลา
ไม่เหมือนเดิม อย่างก่อน
อู่เคยนอน ก็ลาร้าง
ช่วงวัยเยาว์ได้พ้นผ่าน
ทุกสิ่งเปลี่ยนผันตามกาลเวลา
เพื่อนของฉันค่อยค่อยลาหาย
ปู่ย่าตายายก็เริ่มตายจากกัน
ตอนเด็กน้อยเคยพูดเล่นกัน
เล่าเรื่องความฝันว่าอยากเป็นอะไร
บางคนนั้นก็อยากเป็นหมอ
ส่วนบางคนพ่ออยากให้เป็นครู
มาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้
ว่าที่ฉันเป็นอยู่ มันดีพอหรือยัง
แต่ฉันแค่อยาก ให้มัน
เป็นดั่งคืนวันที่เคยผ่านพ้น
แค่ขอให้คน คนทุกคน
ยังอยู่บนถนนความฝันด้วยกัน
ไม่เหมือนเดิม อย่างก่อน
อย่างอู่เคยนอน ก็ลาร้าง
ช่วงวัยเยาว์ได้พ้นผ่าน
ทุกสิ่งเปลี่ยนผันตามกาลเวลา
เพื่อนของฉันค่อยค่อยลาหาย
ปู่ย่าตายายก็เริ่มตายจากกัน
ตอนเด็กน้อยเคยพูดเล่นกัน
เล่าเรื่องความฝันว่าอยากเป็นอะไร
บางคนนั้นก็อยากเป็นหมอ
ส่วนบางคนพ่ออยากให้เป็นครู
มาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้
ว่าที่ฉันเป็นอยู่ มันดีพอหรือยัง
แต่ฉันแค่อยาก ให้มัน
เป็นดั่งคืนวันที่เคยผ่านพ้น
แค่ขอให้คน คนทุกคน
ยังอยู่บนถนนความฝันด้วยกัน
แต่ฉันแค่อยาก ให้มัน
เป็นดั่งคืนวันที่เคยผ่านพ้น
แค่ขอให้คน คนทุกคน
ยังอยู่บนถนนความฝันด้วยกัน
โอ้ลูกเอ๋ยเจ้าต้องย่างไป
ให้ฮอดเส้นชัย อย่างที่ใจเจ้าหวัง
คนทางนี้ ยังอยู่ข้างหลัง
เมื่อไร้พลังลูกจงกลับมา
ปัญหาที่เจ้าผ่านพ้น
สิหลอมเจ้าเป็นคน ทนต่อสิ่งนานา
อยู่แสนไกลคนละฟ้า
แค่เพียงกายาแต่ใจแม่อยู่เคียง
บัดยามที่เจ้าอ่อนแรง
ให้จันทร์ส่องแสงเฉิดฉาย
ยามที่ลูกหมดไฟ
ฝากดวงดาวไปส่องแสงให้ที
บัดยามที่เจ้าอ่อนแรง
ให้จันทร์ส่องแสงเฉิดฉาย
ยามที่ลูกหมดไฟ
ฝากดวงดาวไปส่องแสงให้ที
บัดยามที่เจ้าอ่อนแรง
ให้จันทร์ส่องแสงเฉิดฉาย
ยามที่ลูกหมดไฟ
ฝากดวงดาวไปส่องแสงให้ที
บัดยามที่เจ้าอ่อนแรง
ให้จันทร์ส่องแสงเฉิดฉาย
ยามที่ลูกของแม่หมดไฟ
ฝากดวงดาวไปส่องแสงให้ที
