เจ็ดโมงเช้าก็เหมือน

เดิมเดิมเราต้องเริ่มงาน

ตั้งแต่เช็ดทั่วบ้านให้สะอาดเอี่ยมไป

ขัดขึ้นเงา ซักผ้า และปัดถูให้สดใส

กวาดอีกทีแล้วไม่เท่าไรก็เจ็ดโมงสิบห้า

จะอ่านหนังสือซักเล่มแล้วก็มีต่อสองสาม

จะแต่งเติมสีสวยงามไว้โชว์ในแกลอรี่

จะเล่นกีต้าร์ นิตติ้ง

เข้าครัวและพายทุกที

โอ้ ชีวิตเรานี้จะเริ่มเมื่อไหร่

บ่ายวันนี้เกมปาลูกดอก ทำขนมอบเล่น

เปเปอร์มาเช่ แล้วเต้นบัลเลต์และหมากรุก

ปั้นหม้อไห

พากษ์เสียงและจุ่มเทียนก็หมดมุข

ก้มและลุก วาดลวดลาย

ปีนและป่าย ตัดกระโปรง

จะอ่านหนังสือซ้ำอีกก็ไม่ได้รีบได้ร้อน

ระบายผนังเพิ่มก่อนคิดว่ายังมีที่เหลือ

เสร็จแล้วก็แปรงและแปรง

และแปรงแต่ผมทุกที

ติดอยู่ข้างในนี้มันแสนน่าเบื่อ

ไม่รู้ชีวิตเรา

ชีวิตเรา

ชีวิตเรา

ไม่รู้ชีวิตเราจะเริ่มเมื่อไหร่

และคืนพรุ่งนี้จะมีแสงล่องลอย

อย่างที่เฝ้าคอยทุกวันเกิดฉันนั่นไง

กลางแสงวับวามจะงามซักเท่าใด

วันนี้แหละแม่คงยอมให้เราไปเห็นกับตา