ก่อนเองจะไป
ให้จงได้รับได้รู้เอาไว้
คำว่ารักหรือว่าอื่นใด
ข้าให้ไปหมดทุกอย่าง
ข้าคงไม่รั้งไม่ยื้อไม่ฝืน
ให้เองลำบากใจ
ห้ามไม่ได้ถ้าคนอยากไป
ช่างปะไร
ห้ามเดินกลับหลัง
ขอฉันเป็นแค่ทางผ่าน
และคงไม่ถาม
ว่าฉันกับมันใครดีกว่า
เพราะเราก็รู้ยิ่งฝืนเท่าไร
ยิ่งทรมาน
แค่ก้าวเดินไป
อย่าให้ฉันเป็นตัวถ่วง
เห็นเธอสุขใจ
ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง
ไม่ต้องอดทน
ไม่ต้องมาสนคนไร้น้ำยา
ที่เจียมตัวเพราะว่ามีไม่พอ
ไม่ขอให้เธอต้องรอ
แค่เดินไป
ก่อนเองจะไป
ให้จงได้รับได้รู้เอาไว้
คำว่ารักหรือว่าอื่นใด
ข้าให้ไปหมดทุกอย่าง
ข้าคงไม่รั้งไม่ยื้อไม่ฝืน
ให้เองลำบากใจ
ห้ามไม่ได้ถ้าคนอยากไป
ช่างปะไร
ถ้าเองจะไป
ให้จงได้รับได้รู้เอาไว้
คำว่ารักที่มอบให้ไป
เมื่อไรจะอยู่เหมือนเดิม
เองก็รู้ที่จริงนั้นข้าก็ลำบากใจ
ทางนั้นดีต้องยอมให้ไป
ปล่อยกันไว้
โอกาสมาคว้าเลยเธอไม่ต้องรีรอ
Keep you แค่ my mind
ฉันมีเงินตราไม่มากพอ
ต้องแกล้งเป็นคนร้าย
เพราะถ้าดีเธอไม่ยอม
บางทีอาจต้องตาย
ในหน้าสุดท้ายบทของละคร
แม่ข้าเป็นชาวไร่
พ่อเป็นคนไข้เพราะติดยา
ฐานะไม่ดีเท่าไร
ขอร้องเอ็งไปเถิดหนา
ที่เจียมตัวเพราะว่ามีไม่พอ
ไม่ขอให้เธอต้องรอ
แค่เดินไป
ก่อนเองจะไป
ให้จงได้รับได้รู้เอาไว้
คำว่ารักหรือว่าอื่นใด
ข้าให้ไปหมดทุกอย่าง
ข้าคงไม่รั้งไม่ยื้อไม่ฝืน
ให้เองลำบากใจ
ห้ามไม่ได้ถ้าคนอยากไป
ช่างปะไร
ก่อนเองจะไป
ให้จงได้รับได้รู้เอาไว้
คำว่ารักหรือว่าอื่นใด
ข้าให้ไปหมดทุกอย่าง
เองก็รู้ที่จริงนั้นข้าก็ลำบากใจ
ทางนั้นดีต้องยอมให้ไป
ปล่อยกันไว้
