อย่าเหิม อย่าเห่อ ทะเยอ ทะยาน
อย่าคิด ต้องการ
เที่ยวทำตัว เป็นหัวเรือใหญ่
ถึงระบือ มีชื่อก้องฟ้า
แล้ว สักครา ต้องล่วงลงได้
อย่าคิดว่าตัว เลิศล้ำ
อย่าตามใจตัว เป็นใหญ่
พลาดพลั้ง ร่วงมาเมื่อไหร่
จะไม่มีใคร เอาใจปรนเปรอ
อย่าอวด อย่าโอ้ ว่าโต หรือดัง
หากแม้น มีทาง
ชื่อเสียงโด่งดัง อย่าได้เหิมเห่อ
คนที่ดัง กว่าเรายังมี
คนที่ดี กว่าเรายังเกร่อ
อย่าข้าม เมื่อเห็นคนล้ม
อย่าสม น้ำหน้าคนเซ่อ
เคราะห์ร้าย คราวเราเล่าเออ
เราอาจจะเจอ กับความเจ็บใจ
คนถึงมี ความชั่วเจ็ดหน
ความดีของคน มีน้อยเมื่อไหร่
คนล้ม นั้นอาจจะฟื้น
คนยืน อาจล้มก็ได้
ใช่ดัง แล้วลืมพวกพ้อง
เที่ยวมอง เห็นคนเป็นไพร่
หากล้ม ทั้งยืน เมื่อไหร่
จะต้องอับอาย แทบซุกแผ่นดิน
อย่าเย่อ อย่าหยิ่ง อย่าทำชิงชัง
อย่าคิด ว่าดัง
แล้วไม่เดิน จะเหิร เมฆินทร์
ดัง ก็มีแต่คน อุ้มโอ๋
โซเลวทราม กลับถูก หยามหมิ่น
คนดัง ดนดับ อับจน
ก็คน เหมือนกันทั้งสิ้น
อย่ามัว แบ่งชั้นกั้นถิ่น
เราต่าง เดินดิน
กินข้าว เหมือน..กัน
อย่าเย่อ อย่าหยิ่ง อย่าทำชิงชัง
อย่าคิด ว่าดัง
แล้วไม่เดิน จะเหิร เมฆินทร์
ดัง ก็มีแต่คน อุ้มโอ๋
โซเลวทราม กลับถูก หยามหมิ่น
คนดัง ดนดับ อับจน
ก็คน เหมือนกันทั้งสิ้น
อย่ามัว แบ่งชั้นกั้นถิ่น
เราต่าง เดินดิน
กินข้าว เหมือน..กัน
