Ben seni ilk bildiğimde
yağmur yağardı,
önce ellerime sonra gözlerime ,
evimize ve kalbimize.
Ben seni ilk bildiğimde
Anne demeyi öğrenmiştim
dünyanın bütün kelimelerinden önce...
kim bilir belkide biraz sevinirsin
ben sana Anne diyince diye...
&&&&&
Sen şimdi hatırlamassın
sokakta top oynardım
düşüp dizimi kanatırdım,
gizlice eve gelip, saklanırdım.
korkardım,
öyle görünce beni üzülürsün diye...
&&&&&
Ben seni ilk bildiğimde
gökyüzü mavi, kuşlar deli dolu
toprak sen gibi kokardı
ya da sen Anne gibi kokardın
limon çiçekleri kokardı
sabahları istanbulun,
toprakta öyle kokardı..
&&&&&
Sen yanımdaysan,
uzanıp tutardım yıldızları
kıyılarda mavnaları
telli turnaları
acıklı şarkıları
ekmeği
ezanları
bahar akşamlarını
ellerinden tutardım
yarım kalmazdı hiç bir şarkı...
&&&&&
gece uyurken
meleklerle birlikte söylediğin ninnileri
ekmeğimin içine koyduğun peyniri,
üstüne sürdüğün çilek reçelini
başımı okşarken, gözlerinde gezinen
Rabbimim merhametini,
beyaz yakalığımı, defterimi, kalemimi
cebimde çiçekli mendilimi
ben seni öyle çok sevdimki
hiç aklıma getirmedim bir gün bile
böyle büyük sensizliği
böyle büyük sessizliği
&&&&&
Eski bir sokakta
hayat kavgasının tam ortasında
karanlık gecelerin
uğraşların, vurgunların
infazların arasında
en büyük limanım
en emin sığınağım
en çok merhametimdin...
&&&&&
Ben ,ben senin yanındayken hiç büyümedim
kolum kanadım,
kapının önünde bıraktığım korkularım,
pencere önü menekşe çiçeğim,
beyaz masa örtülerim,
kaf dağlı masallarım,
hergün yeniden taradığım saçlarım,
benim büyük kahramanım,
nazım , yazım ANNEM benim...
toz kanatlı kelebeğimdin...
&&&&&
Hiç aklıma gelirmiydi bu dünyanın
Sensizde Dönüceği...
yitip gideceği taaa içinden
sahilleri hayallerimin küseceği.
bulutların yağmurların dineceği.
her sabah;
senin nefesinle başlayan günün
bir gün akşama döneceği...
hiç aklıma gelirmiydi...
&&&&&
Ben seni ilk bildiğimde yağmur yağardı
önce ellerime sonra gözlerime ,
evimize ve kalbimize
ben seni ilk bildiğimde
anne demeyi öğrenmiştim
dünyanın bütün kelimelerinden önce...
kim bilir belkide biraz sevinirsin
ben sana anne diyince diye...
&&&&&
Bırakıp gittiğinde sen,
yalnızlık denen şeyin
hiç kımıldamadan
nasıl sardığını öğrendim herşeyimi.
Ben seni ilk bildiğimde
hiç gitmicekmişsin gibi bildim
öyle kabul ettim direnmeyi, kavgayı.
öyle kabul ettim.
elini öperdim düzelirdi dünyam.
erik ağaclarım çiçeğe dururdu.
süt liman olurdu ruhumun denizleri.
gözlerini gözlerime sürerdin,
su içer gibi inerdi yangını kalbimin...
&&&&&
Ben aynı bıraktığın yerde
evimizin küçük odasında
hani o eski kanepenin yanında
sana bakıp bakıp duruyorum
kapının aralığından
terliklerini hazırlıyorum
baş örtünü katlayıp
sehpahanın yanına koyuyorum
saçlarımı uzatıyorum
belki yine tararsın diye
mendilimi , reçelli ekmeğimi
duanı edip beni uğurlamanı bekliyorum
hep bekliyorum hep bekliyorum
&&&&&
çünkü ben seni ilk
bildiğimde yağmur yağardı
önce ellerime sonra gözlerime ,
evimize ve kalbime
ben seni ilk bildiğimde
anne demeyi öğrenmiştim
dünyanın bütün kelimelerinden önce...
kim bilir belkide biraz sevinirsin
ben sana Anne diyince diye
&&&&&
çünkü ben seni ilk bildiğimde
hiç gitmicekmişsin gibi bildim
ve gittiğinde sensizlikti
benim ilk Kıyametim..
HOŞÇAKAL... ANNE...
HOŞÇAKAL...
ŞİİR: İBRAHİM SADRİ
