ทันจิโร่: อย่าหนีนะ เจ้าคนขี้ขลาด
อย่าหนีนะ!(พูดดังๆแบบเจ็บใจ)
อาคาสะ: เจ้าเด็กนั้นพูดอะไรของมัน
สมอง
ป่วย หรือไง
ข้าไม่ได้หนีนักล่าอสูรอย่างพวกแก
แต่หนีจาก
แสงตะวันต่างหา ก
แค่นั้นก็รู้ผลแพ้ชนะแล้วนี้
อีกไม่นานเจ้านั้นก็จะตาย(ความคิดในใจ)
ทันจิโร่:
ไม่ว่าเมื่อ ไรนักล่าอสูรต่อสู้ปกป้อว
ภาใต้ความมืดมิด ของราตรี
ที่พวกแกได้เปรียบ
ถึงจะเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้ฒ
ไม่สามารถรักษาบาด
ให้หายในทันที
แขนขาที่เสียไป ก็ไม่งอก
คืนมา
อย่าหนีนะไอ้เจ้าบำ!
เจ้าบา!
ไอ้ขี้ ขลาด อย่างแกน่ะ
คุณเรนโกคุ ยอดเยี่ยมกว่าแก
แข็งแกร่งกว่าแก
คุณเรนโกคุไม่ได้แพ้
ไม่ยอมให้ใครตาย ปกป้อวไว้ได้
แกน่ะแพ้แล้ว
นี้เป็นชัยชน ะของคุณเรนโกคุ
ทันจิโร่: อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
(กริ้ดร้องแบบเจ็บใจที่สุด!)
(ขอบคุณที่เข้าจอยพากย์กันนะ!)
อักษรแปลก
หน่อยนะ
บัคเต็มเลย
