Είναι τα μάτια σου

ένας διάδρομος παλιός

δάκρυα πνιγμένα

ξεφλουδίζουνε τους τοίχους

που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός

αντί συνθήματα

ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά

που οδηγούν

σ' ένα υπόγειο με τραγούδια χαλασμένα

όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν

μετά τη χρήση

τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου

να μη τα αγαπώ

και να μη πάψω

να πιστεύω στα δικά μου

μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ

κι όπου βρεθώ

τα έχω πίσω μου

και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά

που κάθε άστεγο

και άνεργο ζεσταίνει

κι η καλοσύνη τους

απλώνει σαν λαδιά

να μαλακώσει μιαν ανάγκη

πετρωμένη

Σ'αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική

όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω

μ'αγαπούνε

της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή

στα παραμύθια και στ' αστέρια

να με βρούνε