เธอคงอยู่ในเมืองจนเคย จนชิน
มาได้กลิ่นไอดินเลยไม่ถูก ใจ
ในเมืองมีแสงมีสี สว่างไสว
บ้านฉันยังใช้เทียนไขเป็นไฟ ส่องทาง
ถนนหนทางบ้านฉันยังเป็นลูก รัง
ในเมืองเขาเทลาดยางรถลาก่ายกอง
ไอ้ฉันมันคนติดดินไม่รวยเงินทอง
เธอจึงมองว่าฉันนั้นมันต้อย ต่ำ
สายตาที่เธอมองมา
บ่งบอกว่า เธอไม่พอใจ
เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ เธออย่างนั้น
วรรณะของเธออยู่สูง
จึงมองฉันเหมือนคนจัณฑาล
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ฉันมีหัวใจ
แค่บ้านฉันไม่มีไฟแดง
จึงถูกแทงด้วยคำพูดจา
ไม่มีแม้เสาไฟฟ้า
มีแต่โรงนาโรงไร่
เธอจึงรังเกียจเดียดฉันท์
เพราะเหม็นกลิ่นโคลนสาบควาย
เธอบอกว่ารับไม่ได้ ฮื้อฮือ
ไอ้ฉันมันคนบ้านนอก โฮ้ โฮ
สายตาที่เธอมองมา
บ่งบอกว่าเธอไม่พอ ใจ
เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ เธออย่างนั้น
วรรณะของเธออยู่สูง
จึงมองฉันเหมือนคนจัณฑาล
แต่ถึงอย่างไรก็ตามฉันมีหัวใจ
แค่บ้านฉันไม่มีไฟแดง
จึงถูกแทงด้วยคำพูดจา
ไม่มีแม้เสาไฟฟ้า
มีแต่โรงนาโรงไร่
เธอจึงรังเกียจเดียดฉันท์
เพราะเหม็นกลิ่นโคลนสาบควาย
เธอบอกว่ารับไม่ได้ ฮื้อ
ไอ้ฉันมันคนบ้านนอก
(แค่บ้านฉันไม่มีไฟแดง)
จึงถูกแทงด้วยคำพูดจา (โฮ้ โฮ)
ไม่มีแม้เสาไฟฟ้า
มีแต่โรงนาโรงไร่
เธอจึงรังเกียจเดียดฉันท์
เพราะเหม็นกลิ่นโคลนสาบควาย
เธอบอกว่ารับไม่ได้
ไอ้ฉันมันคนบ้านนอก โว้ โว. ฮื้อ. ฮืม....
