ยามอยู่ในความเงียบเหงา
เหมือนเรา อยู่เพียงเดียวดาย
หัวใจ พร่ำเพรียก ถึงใคร คนหนึ่ง
อดีตฝังตรึง แนบทรวงมิคลาย
คิดถึงวันที่เคยสุขสม
เหมือนคม มีดกรีดย้ำอารมณ์
เวลา ผันเปลี่ยน ใจเธอ เป็นอื่น
ให้เรากล้ำกลืนฝืนใจเศร้าตรม
ทำไม ต้องเป็น ตัวเรา ที่เศร้า
ทั้งที่เราทุ่มเท ความภักดี
รักที่มอบ กลับต้องชอกช้ำฤดี
ทำเช่นนี้ ผิดหรือไร
ช้ำนี่จดจำเอาไว้
สอนใจ ให้เป็นบทเรียน
รักใคร ควรชั่ง ยั้งใจ ไว้บ้าง
เพื่อเป็นหนทาง ยามเราผิดหวัง
ทำไม ต้องเป็น ตัวเรา ที่เศร้า
ทั้งที่เราทุ่มเท ความภักดี
รักที่มอบ กลับต้องชอกช้ำฤดี
ทำเช่นนี้ ผิดหรือไร
ช้ำนี่จดจำเอาไว้
สอนใจ ให้เป็นบทเรียน
รักใคร ควรชั่ง ยั้งใจ ไว้บ้าง
เพื่อเป็นหนทาง ยามเราผิดหวัง
