ศาสนาแห่งความเดียวดาย

เอาจริงๆเรารู้อยู่แก่ใจ

ไม่ได้เป็นคนงมงาย

จนไม่เข้าใจความสุข

ถ้าเธอยังคง ยังคง

เอาจุกก๊อกมาปิดไว้

ความเจ็บและความอ้างว้าง

เธอก็คงไม่เข้าใจ

ไม่ว่าทำอย่างไร

ไม่ว่ายังไงตอนจบสุดท้าย

ก็ไม่ต่างกัน

ติดติดอยู่กับความคิดอันเอ่อล้น

ที่ใกล้ระเบิดพลุ่งพล่านออกมา

วัดสมองหาเส้นที่ชี้บอก

แบ่งคนธรรมดา

และผู้คนบ้าบอ

ใจอันเบี้ยวบิด

กลับใช้ชีวิตอยู่

ได้เพราะมีเธออยู่ตรงนี้

ไม่มีทาง

ฉันบอกเธอว่าไม่เหงา

อยากจะบอกว่า ไม่ได้เหงาเลย

ไม่ได้เดียวดายซักหน่อย

ทำไมฉันถึงยังสับสน

ขอวิงวอนและอยากให้คุณมารัก

อา ได้โปรดบอกว่ารักผมที

แม้ว่าความรู้สึกเหล่านี้

มันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง

ย้อมชีวิตเราเป็นพิสุทธิ์

ก็ไม่ได้คิดจะโทษรึด่าใคร

แต่ว่าความเป็นจริง

มันไม่ปราณีเท่าไหร่

ยังภาวนา ภาวนา

ยามเช้าเย็นผ่านไป

ก็เป็นไอ้โง่เท่านั้น

ไม่เห็นใครจะสนใจ

พอซะทีอยากหยุดมันแล้วพอที

ปากน่ะบอกแต่สวนซึ่งการกระทำ

เอาน่ะ อยู่แบบนี้ดีกว่าตาย

เสียงปราศซึ่งชีวิตพูดออกมา

ตัวตนวัยเยาว์ คือสิ่งพิสุทธิ์

โตไปซักวันหนึ่ง ก็จะสิ้นสุด

มุมมองนั้นมาจาก

ความคิดของผู้ใหญ่

ตัวฉันมันเบี้ยวบิดไปแล้ว

หาความจริงเท่าไหร่

ก็คงไม่พบ

คำโกหกผูกติดในร่างกาย

แล้วทำไม

ไม่อาจกลมกลืนได้

เหมือนคนอื่นเขา

แล้วตัวเราก็อยากจะถูกทำลาย

อยากขจัดทุกสิ่งให้หายไป

เพราะเรื่องราวตอนจบสุขสันต์

มันคือผู้คนตัดสิน

ด้วยเพียงอาภรณ์ที่สวมอยู่

เราพยายามเร่งเท้าให้ถึงสิ่ง

ภาพฝันที่วาดใน

My map mind map

ความเมตตาใจดีสมบูรณ์แบบ

มันกลายเป็นคำที่

ทิ่มแทง ทิ่มแทง

ยามกลางคืนที่เราหลับตา

กลางวันที่เราตื่นมา

แทบจะไม่มีอะไร

เหลืออยู่ในชีวิต

หวังและฝันก็เป็นได้เพียงถ้อยคำ

รั้งเราได้ไม่นาน

หัวเราะเยาะคน

หนึ่งตัวตนที่โง่งม

ไม่มีใครโลกทั้งใบ

เกลียดชังเรา

ไม่มีทาง

ฉันบอกเลยว่าไม่เหงา

อยากจะบอกว่า

เราไม่เหงาเลย อาา

Rest in peace

ขอยืนยันฉันบอกเธอว่าไม่เหงา

อยากจะบอกว่าไม่ได้เหงาเลย

ใช่ว่าเดียวดายซักหน่อย

ทำไมฉันถึงยังสับสน

ขอวิงวอนและอยากให้คุณมารัก

อา ได้โปรดหลอกว่ารักผมที

เมื่อโซ่ตรวนที่ผูกชีวิต

มันเริ่มจะอ่อนแรง

ร่า เริง ร่วง จม ไปด้วยกัน