คนเราบางทีมันก็มีอารมณ์ที่ทำให้พร่ำเพ้อ

เมื่อคิดถึงใครที่เขาจากไปไม่ได้เจอ

จะทำอย่างไรเมื่อทุกชั่วโมงทุกนาที

เวลาผ่านไปอะไร ๆ มันดูเนิ่นนานตอนไม่มีเธอ

ความทรมานในวันวานที่เราจากกัน

มันคือความจริงที่ฉันอยากให้มันเป็นแค่ฝัน

ที่เสียน้ำตาไปมากมาย

ที่ทุกข์ที่ร้อนที่ฟูมฟาย

เพราะรับความจริงยังไม่ได้

ครั้งหนึ่งในชีวิตถ้าไม่เจอกับตัวไม่มีวันเข้าใจ

จากกันมันเจ็บปวดยังไง

ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้

โลกก็หมุนไปอย่างนั้น

วันนี้เพิ่งเข้าใจ

ว่าไม่มีอะไรมั่นคงตลอดไป

นี่ใช่ไหมชีวิต

เป็นใครก็ต้องเจออยู่แล้ว

พลัดพรากและจากลา

เจอกันจากกัน เรื่องธรรมดา

มาเป็นบทเรียนให้ได้รู้

ก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องมา

วันที่จากกันวันที่ฉันเสียน้ำตา

มันยากเกินทำใจในวันที่โลกมันเปลี่ยนไป

ไม่มีเธออยู่ข้าง ๆ เหมือนก่อน

จะทำยังไงให้ไม่ต้องจากลา

จะทำยังไงไม่ให้เสียน้ำตา

จะทำยังไงให้โลกหมุนกลับมา

มันคงจะไม่มี

ครั้งหนึ่งในชีวิตถ้าไม่เจอกับตัวไม่มีวันเข้าใจ

จากกันมันเจ็บปวดยังไง

ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้

โลกก็หมุนไปอย่างนั้น

วันนี้เพิ่งเข้าใจ

ว่าไม่มีอะไรมั่นคงตลอดไป

นี่ใช่ไหมชีวิต

เป็นใครก็ต้องเจออยู่แล้ว

พลัดพรากและจากลา

เจอกันจากกันเรื่องธรรมดา

มาเป็นบทเรียนให้ได้รู้

โลกยังหมุนไปอย่างนั้น

วันนี้เพิ่งเข้าใจ

ว่าไม่มีอะไรมั่นคงตลอดไป

นี่ใช่ไหมชีวิต

ใครก็ต้องเจออยู่แล้ว

พลัดพรากและจากลา

เจอกันจากกันเรื่องธรรมดา

เป็นบทเรียนให้ได้รู้

จะอีกแค่ไหน เมื่อไหร่จะลุกขึ้นสักที

จะอีกนานไหม ที่รอยยิ้มหายไปไม่มี

จะพอได้ไหม หยุดทำร้ายตัวเองเสียที

จะเอาอีกไหม เจ็บปวดแค่ไหนก็รู้ดี

ไม่พอใช่ไหม ความเจ็บความเศร้าที่มี

คงไม่มีใคร เท่าตัวเธอที่รู้ดี