บ่อยากสบตา
กับนาฬิกาที่ฝาห้อง
เพราะเข็มมันฟ้อง
ว่าน้อง นั้นถูกลืมใจ
เข็มสั้นเข็มยาว
เดินทับเลขเก้ายามใด๋
ถ้าเป็นแต่ก่อนแต่ไร
ตัวอ้ายจะต้องมาถึง
ผู้ได๋ฉุดดึง
วันนี้อ้ายจึงบ่มาใกล้
คำหวานฝากไว้
สุดท้ายอ้ายบ่คำนึง
ห้องเก่าเคยเคียง
เหลือเพียงแต่รอยฝังตรึง
พออ้ายหมดความคิดถึง
น้องจึงต้องหมดความหมาย
อาย น้องอายเข็มนาฬิกา
เพราะอ้ายบ่มา
เหมือนนาฬิกาสงสัย
เข็มยาวชี้หน้า
เข็มสั้นจิ้มตรงแผลใจ
ถามว่าอ้ายหลบไปใส
ทำไมถึงบ่มาหา
บ่กล้าสบตา
กับนาฬิกาที่ฝาห้อง
เพราะเข็มคอยฟ้อง
ว่าน้องนั้นหมดเวลา
นาฬิกาเรือนเก่า
ที่แขวนติดไว้ข้างฝา
ยังคงเดินตรงเวลา
แต่อ้ายนั้นหนา บ่ตรงต่อใจ
บ่กล้าสบตา
กับนาฬิกาที่ฝาห้อง
เพราะเข็มคอยฟ้อง
ว่าน้องนั้นหมดเวลา
นาฬิกาเรือนเก่า
ที่แขวนติดไว้ข้างฝา
ยังคงเดินตรงเวลา
แต่อ้ายนั้นหนา บ่ตรงต่อใจ
