ปิงวังยมน่าน
รวมประสาน เป็นธารใหญ่โต
เรียกว่าปากน้ำโพ
เชื่อมโยงเป็นโซ่ผูกพัน
จากเหนือน้ำไหลเจือ
น้ำใจด้วยกัน
จารึกไว้มั่น
แม่น้ำสายนั้นคือเจ้าพระยา
ชาวเรือดั่งพี่
เหนื่อยเต็มทีชีวีขาดลอย
เฝ้าปักหลักไว้คอย
เมื่อไหร่เธอลอยผ่านมา
สิ้นหวังเพราะริมฝั่ง
นั้นไกลเกินคว้า
ดินสูงเกินกว่า
ศรัทธาของพี่
จึงไม่มีทาง
ปากน้ำโพใหญ่โตเกินไป
พี่ล่องเรือพายไม้
ที่เผาไหม้หมดยาง
ซ้ำเนื้อตัวมีรอยดำด่าง
เรือนร่างเปรอะเปื้อนฟืนฟอน
แล้วหล่นรึมาสนใจ
จึงเจียมใจมั่น
ว่าสักวันคงมีคู่ชม
ช่วยให้พี่หายตรม
โอ้ลมจงพาบอกไป
รุ่งเช้าแล้วนะเจ้า
ถอยเรือแรมไกล
คงย้อนมาใหม่
ทิ้งใจไว้นอนนครสวรรค์
จึงเจียมใจมั่น
ว่าสักวันคงมีคู่ชม
ช่วยให้พี่หายตรม
โอ้ลมจงพาบอกไป
รุ่งเช้าแล้วนะเจ้า
ถอยเรือแรมไกล
คงย้อนมาใหม่
ทิ้งใจไว้นอนนครสวรรค์
