เวลาลูกถาม
ว่าตอนนี้คุณปู่อยู่ไหน
ฉันตอบว่าปู่ของหนู
ตอนนี้อยู่บนพระจันทร์
เพราะมีบางคราว
ที่ฉันมองจันทร์แล้วเผลอไผล
นั่งคิดถึงตอนวัยเด็ก
ที่ฉันกับพ่อเคยเล่นด้วยกัน
ทุกๆ ตอนเที่ยงวัน
ฉันจะได้กินข้าวที่พ่อซื้อ
มาส่งให้ฉันถึงที่โรงเรียน
ฉันจึงกินดีกว่าเพื่อนทุกมื้อ
พ่อบอกให้ตั้งใจเรียน
จะได้ได้ดีกว่าพ่อลื้อ
ที่เป็นเพียงยามธนาคาร
แต่ก็ไม่ปล่อยลูกอดมื้อ
พ่อซื้อบ้านด้วยการกู้
ใช้หนี้ด้วยการอด
ทั้งบ้านเรามีผ้าห่มผืนเดียว
แต่ห่มด้วยกันหมด
พ่อสอนเกิดเป็นมนุษย์
นั้นกฎแห่งกรรมเป็นผู้กำหนด
และชอบสวดมนต์อยู่ในห้องพระ
คือภาพที่ฉันยังจำยังจด
เป็นไข้นอนหนาวขด
ฉันยังเห็นพ่อนั่งเฝ้า
เห็นภาพมื้ออาหาร
ที่เรานั่งกินกลางแมงเม่า
พ่อชอบเพลงเดือนเพ็ญ
สุมไฟให้แรงเข้า
และบอกเสมอว่าตอนพ่อแก่นั้น
พ่อหวังพึ่งแรงเจ้า
ภาพสะท้อนย้อนกาลเวลา
อาจฉายมาแจ่มชัดในใจ
ทุกรอยยิ้มทุกร้องให้
ที่เคยจากมา
ไม่อาจย้อนแก้ไขคืนวัน
ชีวิตฉันมีเพียงเดินหน้า
แต่คืนนี้อดีตหวนมา
คงเพราะแสงจันทร์
ค่ำคืนจันทร์ฉายส่องให้
ความมืดสลายไป
ในคืนที่ความคิดถึง
ไม่เคยจางหายไป
ฉันนั่งมองจันทร์ในวัน
ที่พ่อไม่หายใจ
จะร้องคร่ำครวญปานใด
หัวใจก็รู้ว่าสายไป
พ่อฉันผูกคอตาย
อยู่ในห้องเพียงลำพัง
ฉันทิ้งให้พ่อเดียวดาย
ในวันท่านแก่หมดกำลัง
เพียงเพราะฉันเกลียดชัง
ที่พ่อขี้เมาติดสุรา
และกว่าตัวฉันจะได้สติ
ก็ตอนพระสวดกุสลา
ฉันเคยด่าพ่อว่า
ไหว้พระทำไมไร้สาระ
ไหว้พระแล้วกินแต่เหล้า
พระเจ้าคงสนตายห่าละ
ในวันที่พ่อฉันตาย
ฉันพบรูปฉันใต้ฐานพระ
พ่อเพียงก้มหน้า
สวดมนต์อ้อนวอน
ให้ฉันมีสุขมีฐานะ
เวลาลูกถามพ่อคะ
คุณปู่อยู่ไหนกันเล่า
ฉันตอบ คณปู่มองเรา
อยู่ข้างบนจันทร์เจ้า
ปู่ยังส่องความมืด
ให้พ่อก้าวเดินไป
แม้เสียใจและยังเสียดาย
ปู่อุ้มหนูน้อยเกินไป
ภาพสะท้อนย้อนกาลเวลา
อาจฉายมาแจ่มชัดในใจ
ทุกรอยยิ้มทุกร้องให้
ที่เคยจากมา
ไม่อาจย้อนแก้ไขคืนวัน
ชีวิตฉันมีเพียงเดินหน้า
แต่คืนนี้อดีตหวนมา
คงเพราะแสงจันทร์
บทเพลงนี้จึงเขียนขึ้นมา
เพราะคิดถึงกัน
คืนนี้ใจถวิลถึงวันเก่า
วันที่ยังเคยมีเราอยู่แนบใจ
หลับตาเถิดรุ่งเช้าคือวันใหม่
เก็บความคิดคำนึงไว้
เพียงผู้เดียว
