ตื่นนอนแต่เช้าก็เอากระเป๋าสะพายบนบ่า

ก็คงต้องไปข้างหน้าไปตามดอกไม้ว่าหายไปไหน

ก็อยู่ดีดีก็ไปซะแล้วก็ไปกันใหญ่

ต้องมีลับลมคมในทำไมถึงไปไม่ลาซักคำ

เปิดประตูไปดูถนนเจอคนเป็นหมื่น

ดอกไม้ของใครคนอื่นก็มาก็ไปไม่รู้ไม่ชี้

ยิ่งตกกลางคืน

ยิ่งอ่อนยิ่งล้ายิ่งริบยิ่งหรี่

ก็คงต้องยอมซักทีจะตามเท่าไรก็คงไม่เจอ

เจ้าช่อมาลีดึกดื่นอย่างนี้เจ้านอนไม่หลับ

อีกนานก็ยังไม่กลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร

เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่

เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน

จะหลับจะนอนก็เอาแต่คิดถึงเธอไม่สร่าง

เปิดไฟให้มันสว่างสะลึมสะลือสะโล้สะเล้

ยิ่งดึกยิ่งงงยิ่งรอยิ่งล้ายิ่งโอละเห่

ได้ยินเสียงคนปนเปไม่มีวี่แววว่าใครจะมา

เจ้าช่อมาลีดึกดื่นอย่างนี้เจ้านอนไม่หลับ

อีกนานก็ยังไม่กลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร

เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่

เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน

เจ้าช่อมาลีดึกดื่นป่านนี้เจ้ายังไม่กลับ

จะนอนก็นอนไม่หลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร

เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่

เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน

เจ้าช่อมาลีดึกดื่นป่านนี้เจ้ายังไม่กลับ

จะนอนก็นอนไม่หลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร

เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่

เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน