Sokaktayım,kimsesiz bir sokak ortasında;

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.

Yolumun karanlığa saplanan noktasında,

Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.

İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;

Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor;

Sanıyorum,her sokakbaşını kesmiş devler.

Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;

Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;

Kaldırımlar,içimde yaşamış bir insandır.

Kaldırımlar,duyulur,ses kesilince sesi;

Kaldırımlar,içimde kıvrılan bir lisandır

Bana düşmez canvermek,yumuşak birkucakta

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!

Aman,sabah olmasın,bu karanlık sokakta;

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim,yol gitsin,

ben gideyim,yol gitsin;

İki yanımdan aksın,bir sel gibi fenerler

Tak,tak,ayak sesimi aç köpekler işitsin;

Yolumun zafer tâkı,gölgeden taş kemerler

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;

Gündüzler size kalsın,verin karanlıkları

Islak bir yorgan gibi,sımsıkı bürüneyim;

Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;

Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.

Dalıp,sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,

Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..

Şiir: Necip Fazıl Kısakürek