รถไฟพานาง
หายไปกับรางรถไฟ
สายตาอาลัย
เห็นมือโบกไกวให้การอำลา
เสียงล้อรถเคลื่อน
เหมือนการเลื่อนจังหวะเวลา
พารถไฟเคลื่อนไปช้าๆ
เวลาที่เราจากกัน
น้ำตาตก
ในอกหัวใจหดหู่
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอ
ต้องไปจากฉัน
เธอมาให้เห็น
ให้เจอให้ใจผูกพัน
เป็นภาพที่เหมือนภาพฝัน
ซับในหมอกควัน
เลือนลางลับไป
สัญญาณอำลา
ที่ชานชลาเมษายน
ดอกคูนร่วงลง
ร่วงเหงาอยู่บนถานีรถไฟ
ซากความหวานชื่น
ลดความขื่นที่ขมข้างใน
หวูดครางยิ่งฟังปวดใจ
หวั่นไหวในวันอำลา
รักบริสุทธิ์ความสุขที่คว้าที่ไขว่
รักแท้ที่ใจที่ใครต่างไฝ่คว้าหา
ความสุขดังฝัน
ความจริงเจ็บร้าววิญญา
ในห้วงแห่งปราถนา
เหมือนภาพลวงตา
ไขว้คว้าสายลม
ลบเลือนความจำ
ที่เคยคู่กันฉากสุดท้าย
เสียงล้อรถไฟขยี้หัวใจที่โซซานซม
ไปเถิดเธอเอย
ลืมเลยว่าเคยชื่นชม
ดอกคูนเคว้งคว้างกลางลม
ก่อนซบซมกับพื้นถานี
ลบเลือนความจำ
ที่เคยคู่กันฉากสุดท้าย
เสียงล้อรถไฟขยี้หัวใจ
ที่โซซานซม
ไปเถิดเธอเอย
ลืมเลยว่าเคยชื่นชม
ดอกคูนเคว้งคว้างกลางลม
ก่อนซบซมกับพื้นถานี
