ยามอยู่ในความเงียบเหงา
เหมือนเราอยู่เพียงเดียวดาย
หัวใจพร่ำเพรียกถึงใครคนหนึ่ง
อดีตฝังตรึงแนบทรวงมิคลาย
คิดถึงวันที่เคยสุขสม
เหมือนคมมีดกรีดย้ำอารมณ์
เวลาผันเปลี่ยนใจเธอเป็นอื่น
ให้เรากล้ำกลืนฝืนใจเศร้าตรม
ทำไมต้องเป็นตัวเราที่เศร้า
ทั้งที่เราทุ่มเทความภักดี
รักที่มอบกลับต้องชอกช้ำฤดี
ทำเช่นนี้ผิดหรือไร
ช้ำนี่จดจำเอาไว้
สอนใจให้เป็นบทเรียน
รักใครควรชั่งยั้งใจไว้บ้าง
เพื่อเป็นหนทางยามเราผิดหวัง
ทำไมต้องเป็นตัวเราที่เศร้า
ทั้งที่เราทุ่มเทความภักดี
รักที่มอบกลับต้องชอกช้ำฤดี
ทำเช่นนี้ผิดหรือไร
ช้ำนี่จดจำเอาไว้
สอนใจให้เป็นบทเรียน
รักใครควรชั่งยั้งใจไว้บ้าง
เพื่อเป็นหนทางยามเราผิดหวัง
