น้องบอกว่าพี่ อยู่หรอยนิ

นุ่งกางเกงยีนส์ ใส่เกือกหนัง

ยามเล่นกีต้าร์ ก็หรอยจ้าน

น้องมาฟังประจำ ห้องอาหาร

ที่น้องรักที่น้องชอบ เพราะพี่ผมยาว

เหมือนกับแฟนเก่า ชาวปากนัง

เขาทิ้งให้น้อง ต้องเจ็บช้ำ

เจ็บจังรักจาง นั่งอาลัย

น้องว่าเหมือนชะตา มาเกื้อหนุน

ไม่รู้ว่าเคยทำบุญ ร่วมแต่บางไหน

ชาตินี้ให้พี่ หมดทั้งใจ

หวังให้พี่ชาย ลบรอยแผล

รักเอ๋ยไม่เคยก็ลองแล

ให้ได้รู้ว่ารักแท้มีแค่ไหน

รักจริงรักซ้อน หรือกลับกลาย

รักลวงรักใคร่ ก็ต้องลอง

ยิ่งนานวันน้องนั้น ก็เปลี่ยนแปลง

พอรู้ว่าพี่ไส้แห้ง ก็ตีห่าง

ไม่นึกถึงความหลัง ครั้งวันวาน

อดมั่งอิ่มมั่ง ตามประสา

น้องว่าเหมือนชะตา ถึงบ้าหวัน

ดอกบัวที่สวยพรัน เป็นกงจักร

จำต้องห่างเหิน เดินคนละทาง

เลิกฝันที่เคยหวัง เราทุ่มสิ้น

รักเอ๋ยไม่เคยก็ลองแล

ให้ได้รู้ว่ารักแท้ มีแค่ไหน

รักจริงรักซ้อน หรือกลับกลาย

รักลวงรักใคร่ ก็ต้องลอง

รักเอ๋ยไม่เคยก็ลองแล

ให้ได้รู้ว่ารักแท้ มีแค่ไหน

รักจริงรักซ้อน หรือกลับกลาย

รักลวงรักใคร่ ก็ต้องลอง