ครวญ

เมื่ออยู่ริมฝั่งชล

ฉันยลทุกยามเย็น

พักในร่มเงาไม้เอน

ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง

ตะวันใกล้จะลับแล้ว

เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง

เฝ้าแต่ครวญครวญหา

น้ำตาหลั่งจึงร้องสั่งอาลัย

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ

แม้เรือลอยลำไป

พบคนที่เคยซึ้งใจ

ขอเรือนำเธอมาให้ที

ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ

สายชลงามดั่งกำมะหยี่

โอ้ว่าดาวว่าดาวดวงนี้

แสงพลันริบหรี่

คงริบหรี่เช่นเรา

เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ

แม้เรือลอยลำไป

พบคนที่เคยซึ้งใจ

ขอเรือนำเธอมาให้ที

ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ

สายชลงามดั่งกำมะหยี่

โอ้ว่าดาวว่าดาวดวงนี้

แสงพลันริบหรี่

คงริบหรี่เช่นเรา