เธออยู่บ้านหลังโตอันโอ่อ่า

ฉันนอนนา บ้านเรือนเหมือนรังหนู

เธอร่ำเรียน พากเพียรได้เป็นครู

ช่างหดหู่ เศร้าหมองเสียจริงเรา

เธอไปเรียน ฉันไปนามันน่าเศร้า

ทางเดินเรา นับวันห่างต่างศักดิ์ศรี

อนาคตของน้องต้องผู้ดี ส่วนตัวพี่หมองหม่นทนทำนา​

เหลือใจหล้า ใจหล้า

เห็นน้องจบครูมาน้ำตาอ้ายไหลหย่าว

คิดเห็นคราวแต่กี้ ที่เฮาเล่นฮ่วมกัน

โตอ้ายนั้นเรียนอยู่ ป.สาม

ส่วนว่าครูคนงาม อยู่ป.สองเด้อน้อง

สองเฮาเว้า นำกันคักแน่

บ่ลืมกันคักแท้ คำมั่นลั่นความ

ปีน้ำท่วมน้องยังขี่หลังชาย

บัดได้บายปริญญา ช่างลืมนางน้อง

นั่งมองแม่พิมพ์คนใหม่

น้ำตาพี่ไหลอาบลงใบหน้า

ไม่อยากโทษ บุญวาสนา

เรามันอีกา ส่วนน้องยาหงส์ทอง

ขอมองให้เต็มตาหน่อย

ถึงแม้นบุญน้อย ก็ยังคอยเหลียวแล

ได้เวลาต้องไปป้านคันแท

บ่ายมาแบกแหลงน้ำตามเคย​

อกเฮาเอ้ย อกเฮาเอ้ย อย่าไปหวังเขาเลย

เฮามันเชยไร้ค่า เฮาอีกาต่ำต้อย

บ่คอยได้คู่หงส์ เลาะเลียบซ้งไปตามท่งหากิน

ใจถวิลสาวครูสิซ่ำได๋เด้นี่

ดำขี่ลี่ ดำขี่ลี่ ชาวนาคือพี่

อ้ายคิดเห็น แต่กี้ยังมีน้องอยู่นำ

คึดอ่ำลำ นำตั้งแต่ตอนเด็ก ตอนที่เฮายังเล็ก

พี่บ่ลืมนางน้อง

สองเฮาเว้า นำกันอ้อมอ่อม

ปิ้งกะปอมป่นแย้ อยู่โพนแต้เลาะเถียง

นกอีเอี้ยง เคียงคู่จู๋จี๋ ฮักกันมาหลายปี

พี่บ่มีวันเคลื่อน ​

ลงเฮือนเพื่อนชวนเดินเตร่

มาคักหลายเด้ ครูสวยเก๋จังเลย

หนุ่มชาวนา ได้แต่มองเฉยๆ ใจคิดอยากกกเกย

บ่กล้าเอ่ยวาจา

ชาวนาอย่างเราเฝ้าแอบ

ผลลัพธ์คือเจ็บแสบ ไม่ได้แนบเคียงกาย

หัวใจคงได้แต่มั่นหมาย เห็นครูเดินกาย ไปสอนนักเรียน

เวียนหลายมื้อ

เวียนหลายมื้อ

อยากไปเรียนหนังสือ นำน้องคือเก่า

แนวฮักบ่กล้าเว้า เฮานั่นต่ำสกุล

ใจว้าวุ่น แก้มจูนพูนมองหา วาสนาชาวนา

สิซ่ำเพ้อ เพียง นี้....