เธอโร้มั่งหม้าย

ว่าใครคนหนึ่ง

หวังเหวิดคิดถึงคิดถึง

ทุกคืนทุกวัน

ตั้งแต่เมื่อเธอ

ร่ำลาไปไกล

กินก็ไม่ได้

นอนกะไม่หลับ

สาวเหอ

ถ่อยคำหวานหวาน

ใบหน้า

ของเธอ

รอยยิ้มหน้ารักหน้ารัก

ยังติดตาฉัน

จมกับความหลัง

แค่ภาพเดิมเดิม

หวั่นใจเหลือเกิน

เมื่อเรานั้นต้องห่างกัน

ก็มันเหงาปรือโฉ้แหมดใจ

แล้วโร้หม้าย

ยามเมื่อคิดถึงเธอขึ้นมา

ครั้งใด

แลหวันโพล้เพล้

กลัวเธอรวนเร

แอบมีใจให้ใครคนใหม่

นั่งอยู่นอกชาน

ที่ริมบันได

ที่เราเคยนั่งอยู่ด้วยกัน

นั่งเหิดแลทาง

เฝ้าคอยแต่เธอ

ใจมันคิดถึงเธอทุกวัน

เมื่อไหร่อีหลบ

กลับมาหากัน

ใจมันหายแวบเลย

เสียวไปแหมดแล้ว

ก็มันเหงาปรือโฉ้แหมดใจ

แล้วโร้หม้าย

ยามเมื่อคิดถึงเธอขึ้นมา

ครั้งใด

แลหวันโพล้เพล้

กลัวเธอรวนเร

แอบมีใจให้ใครคนใหม่

นั่งอยู่นอกชาน

ที่ริมบันได

ที่เราเคยนั่งอยู่ด้วยกัน

นั่งเหิดแลทาง

เฝ้าคอยแต่เธอ

ใจมันคิดถึงเธอทุกวัน

เมื่อไหร่อีหลบ

กลับมาหากัน

ใจมันหายแวบเลย

เสียวไป

แลหวันโพล้เพล้

กลัวเธอรวนเร

แอบมีใจให้ใครคนใหม่

นั่งอยู่นอกชาน

ที่ริมบันได

ที่เราเคยนั่งอยู่ด้วยกัน

นั่งเหิดแลทาง

เฝ้าคอยแต่เธอ

ใจมันคิดถึงเธอทุกวัน

เมื่อไหร่อีหลบ

กลับมาหากัน

ใจมันหายแวบเลย

เสียวไปแหมดแล้ว