Siedem dziewcząt z Albatrosa tyś jedyną

Dziś pozostał mi po tobie smutek żal

Miałaś wtedy siedemnaście lat dziewczyno

W Augustowie pierwszy raz ujrzałem cię

A na imię miałaś właśnie Beata

Piękne imię muszę przyznać miła ma

Zabierałem cię co dzień na fregatę

Byś miłością swą upajała mnie

Minął dzionek słońce zaszło za jeziorem

I fregaty kontur ukrył się za mgłą

Na fregacie byliśmy wciąż sami

A na brzegu ktoś nucił piosnkę tą

Już od dawna ciebie nie widziałem

Tak mi smutno jest bez ciebie tak mi źle

Lecz myślę że kiedyś się spotkamy

W Augustowie nad Neckiem w białe dnie

Te wspomnienia w mej pamięci pozostaną

I na zawsze schowam w sercu je

Bo ja jestem Beatko zakochany

Pragnę z tobą jeszcze spotkać się