Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά

δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά

Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές

κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά

μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά

Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς

Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά

ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά

Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές

κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά

μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά

Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς

Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς