ยินดนตรีขับร้อง
เอือนพ้องไป
ในลำธารสายนี้
ขับกล่อมอย่างปราณี
ดังนที ที่กำลังไหลริน
กลิ่นวาโยโชยพัด
ผ่านแก้มนวล
เข้ามาให้ได้ยิน
หลั่งรินเป็นความหลัง
อันฝังใน หัวใจมาแสนนาน
มองดูท้อง นภา อันกว้างไกล
ดุจให้ทั้ง หัวใจ ได้เบิกบาน
ย้อนเรื่องราว ที่ลืมไป
เมื่อครั้งเนิ่นนาน คืนมาหา
ให้หยดน้ำตา ไหลลงหลั่งริน
อันฤดู กาลผลิใบ
ซากุระขาว ร่วงลงผืนดิน
เป็นได้เพียง
ภาพความฝัน ที่ลอยอยู่ไกลแสน
กลีบไม้งาม โรยหล่นไป
ร่อนลมไสว กระซิบเสียงมา
เป็นถ้อยคำ อันจดจำ
ไม่เลือนจากใจ
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย
ในสายลมโชยเอื่อยเช่นนี้
ออกเดินยามราตรี
กลางค่ำคืนที่ไม่อาจนิทรา
วันเวลาที่เคย
หยอกล้อกันมีความสุขนานมา
กลับมองดูอีกครา
แปรผันไปกลายเป็นความหลังเก่า
ในคืนวัน ท่ามกลาง
ลมเอื่อยเบา
โอ้ดวงจันทร์
เจ้ายัง ซ่อนจากเรา
เมื่อเขาไป ใจอยากลืม
ให้หายไม่กลับ คืนมาหา
หยาด หยดน้ำตา ไม่อาจหยุดริน
จารึกลง ช่วงเวลา
ที่ผ่านเลยมา โหดร้ายเหลือเกิน
ผูกมัดโยง
ใจทั้งสองโดยไม่มีเหตุผล
จนไม้งาม
ซากุระงอกกลีบสดเขียว
หมดใบร่วงรา
ยังไม่เอือน
พูดวาจาใดๆ ออกไป
อันฤดู กาลผลิใบ
ซากุระขาว ร่วงลงผืนดิน
เป็นได้เพียง ภาพความฝัน
ที่ลอยอยู่ไกลแสน
กลีบไม้งาม โรยหล่นไป
ร่อนลมไสว กระซิบเสียงมา
เป็นถ้อยคำ อันจดจำ
ไม่เลือนจากใจ
