Hatırlıyorum,

biz seninle karşılaştığımızda,

şefkate ne kadar ihtiyaç

duyduğumuzu anlamıştık.

bi anda ve aynı anda bizimki,

ilk görüşte umuttu.

yarayı gösterebilme

ve beraber iyileşebilme umudu,

kırık, çıkık, bozuk, çürük demeden,

hiç dokunulmamış duygularımızı,

bir birimize açmayı cesaret etmiştik.

göğsümde ki üzüntü,

karnımdaki utanç,

midemde ki korku,

boğazımda ki öfke

çıkmaya yer bulmuştu.

bir aradayken aynı değildik ama,

bir birimize anlattığımız anıların

derinliğinden benzemistik

belki tam değildik ama,

eksikliklerimizden

bizi tamamlamıştık,

öyleydik, ağlarken,

gülerken, savaşırken,

barışırken çok güzeldik

hepsini hatırlıyorum

sonra sen senden, ben benden

ve biz bizden uzaklaşmaya başladık

öyle oluyor gün geliyor,

her çizgisini ezbere bildigin ellerine

dokunsanda temas edemiyorsun.

her tonuna aşina olduğun o gülüşlerden

eksik bir şey duyuyorsun

meseleler duyguların üstünü örtüyor,

sorumlulukların altında anıların eziliyo,

dilini en iyi bildiğinle anlaşamıyorsun,

çok üzgünüm öyle oluyor.

gitmeyede, kalmayada

yorgun hissediyorsun,

öyle kırdık öyle dağıldık ki,

sen benim en eski kabuk parçalarımı

yerine yerleştiremedin.

şimdi kırık kalbimin

yerini bulamaz oldun

ben senin yüzünün

boşluklarında yara bulup

şefkat verirdim,

şimdi tüm ışıklar açıkken

yüzünü bulamaz

ve kabulleniyorum BİTTİ..

bu hâlde çıkmaya

cesaret edemediğimiz

yollarımız açık olsun,

artık birlikte parçalanmış

her şeyimize rağmen

CANIMIZ SAĞOLSUN...