เพลง: ภวังค์จิต
ศิลปิน: ปู่จ๋าน ลองไมค์
กาสะลองร่วงหล่นพื้น
วันคืนเนินนานเปลี่ยว
เหงาลมหนาวพัดโบกโบย
โชยกลิ่นรักจากใจอ้าย
ให้ลอยลมไปหาน้อง
เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่น
เฮือนแก้วใดบ่งามเท่าความดี
ที่ตัวน้องมีให้อ้ายนั้นมันงามล้ำ
บ่มีเพชรพลอยไพลินจินดาคำ
แต่เมื่อมีธรรมนำน้องก็สุขใจ
ฉันเชื่อว่าเธอยังคงรักกัน
รักมั่นไม่เสื่อมสลาย
ไม่จากไปไหน
วนเวียนคุ้มภัย
ในยามทุกข์ยามใจตรม
ฉันเชื่อว่าเธอคนที่อยู่บนฟ้า
ทุกกาลเวลาเธอไม่จากไปไหน
ไม่อาจมีสิ่งใด
จะพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้องตายจากกัน
ก็เพียงตัวใช่หัวใจ
จุตติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจาก
การรักโลภโกรธหลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่
แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทมตรอมตรมโศกอารมณ์
ใจอาวรณ์ฝังจิตคิดหา
ยามเวลาเธออาทร
ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
รอนแรมเรื่องรัก
เธอจากไปไกลอีกชาติภพ
ดวงมอญมันโศกนัก
อยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ
บ้านที่เคยมีแปลเคยไกว
หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลี
จากดุ้นฝืนในกองฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉา
และมีจากกันความเศร้า
ความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง
ชื่อว่าเธอไม่เคยจากไป
และอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับ
ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์
ฉันเชื่อว่าเธอยังคงรักกัน
รักมั่นไม่เสื่อมสลาย
ไม่จากไปไหน
วนเวียนคุ้มภัย
ในยามทุกข์ยามใจตรม
ฉันเชื่อว่าเธอคนที่อยู่บนฟ้า
ทุกกาลเวลาเธอไม่จากไปไหน
ไม่อาจมีสิ่งใด
จะพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้องตายจากกัน
ก็เพียงตัวใช่หัวใจ
จุตติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจาก
การรักโลภโกรธหลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่
แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทมตรอมตรมโศกอารมณ์
ใจอาวรณ์ฝังจิตคิดหา
ยามเวลาเธออาทร
ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
จุตติจุตตัง
มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่
ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจาก
การรักโลภโกรธหลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่
แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทมตรอมตรมโศกอารมณ์
ใจอาวรณ์ฝังจิตคิดหา
ยามเวลาเธออาทร
ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
รอนแรมเรื่องรัก
เธอจากไปไกลอีกชาติภพ
ดวงมอญมันโศกนัก
อยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ
บ้านที่เคยมีแปลเคยไกว
หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลี
จากดุ้นฝืนในกองฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉา
และมีจากกันความเศร้า
ความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง
้เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไป
และอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับ
