Bu günlerde kendimi tamir

edilmesi mümkün olmayan bir

eşya ya gibi hissediyorum

Öyle gereksiz... Öyle

eski... Öyle yorgun...

Yerini yenisine kaptırmış,

ama henüz atılmaya kıyılmamış

bir eşya gibi yani...

Nereye gitsem yakıştıramıyorum

kendimi bir yere.

Kalsam fazlalıkmış gibi

bir duygu oturuyor içime.

Orta yaşların başında bir

ömrün sonuna gelmişim de, son

demlerime gün sayıyormuşum

gibi bir ağırlık var üzerimde.

Ben tadım tuzum yok diyeyim...

Sen anla halimi...

Dili olsa da konuşsa şu duvarlar...

Ama en çok da şu pencerenin camı...

En savunmasız halimi en net o gördü.

Karşısında defalarca ağladım.

İlk başlarda utanıyordum ağlarken

kendimle göz göze gelmekten,

Zamanla ona da alıştım...

Dedim ya.. Dili olsa da

konuşsa şu pencere.

Nelere şahit olmadı ki...

Mesela Ağustos'ta kar yağdı bu eve.

Kan çanağı gözlerimle kendime

baktığımda bir sabah, sol

kulağımın biraz üzerinde gördüm.

Ömrümün ilk karı düştüğünde

şakağıma, ben yirmi dokuz

yaşındaydım ve seni düşünüyordum.

Kaç mevsim değişti şu camın

arkasında bilmiyorum.

Artık mevsimleri saymayı da bıraktım.

Ben hala gittiğin o gündeyim,

sonra hiç yaşamadım.

Kalbimi alçıya aldırmak

istiyorum bu günlerde..

Sahi, alçı tutar mı kalp kırığını?

Kemik bile aynı yerden kırılmazken,

nasıl olur da kalp aynı yerden

defalarca kırılır anlamıyorum...

Galiba sargısı değil, yazgısı

iyi olmalı bazı yaraların.. Yani

kaderinde iyileşmek yoksa bir

yaranın, kan revan içinde kalsan

da onu taşımak zorundasın..

İşte sen kaderinde iyilesmek

olmayan en derin yaramsın..

O kadar çok şey biriktirdim ki içimde...

O kadar sustuğum, anlatmak

istediğim, ağlamak istediğim

o kadar çok şey var ki...

Ama bunlardan bahsedecek ne

hevesim ne de gücüm var artık..

Adının geçtiği herhangi bir

cümle bile kurmaya isteğim yok.

Adın bile batıyor inan..

Duygularımı anlatabilseydim keşke..

Neyle savaştığımı, nasıl

direnmeye çalıştığımı,

Her geçen gün nasıl kaybettiğimi, acı

çektiğimi ifade edebilseydim keşke.

Ama duygularımın karşılığı

yok hiç bir dilin sözlüğünde.

Zaten sende hiç olmadı. Ve

inan en çok bu acıttı...

Hissettiğim onca şeye

değer misin bilmiyorum.

Ama insan üzülüyor yine de.

Kolay mı sanıyorsun

onca yıl emek vermeyi?

Ama harcamak kolaydı öyle değil mi?

Tek bahanesiz, tek nedensiz,

hatta vedasız gittin..

Sen "Allah'a emanet ol" derken,

ben seni Allah'a havale ettim.

Ve nihayet olursa konusu

olursam bir sohbetin,

"yara" diye bahset benden.

Zira yüreğinde kanayacak

eski bir yarayım artık.

Ne yapsan, iflah olmazsın sen...