ตื่นหกโมงตรงทุกวัน
สิ่งที่เธอทำทุกอย่างนั้น
แต่งตัวเดิมๆซ้ำกันๆ
ควบคุมเรื่องอาหาร
ก็กลัวที่จานจะอ้วนไป
เดินผ่านผู้คนมากมาย
แอบมองใครๆเค้าสุขล้น
อยากจับมือใครสักคน
หัวใจก็สับสน
ไม่เคยจะลองสักครั้ง
ถึงวัน ต้องเปิดใจ จะดีร้าย
สักแค่ไหนรีบทำให้ทุกอย่าง
มีความหมาย
ปลดปล่อยตัวเองออกมาซักครั้ง
แล้วก็จะได้พบสิ่งใหม่
เบื่อบ้างไหม
เธอเหนื่อยบ้างไหม
ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว
ปล่อยตัวเองอย่ามัวชักช้า
เพราะเวลาได้ก้าวเลยไป
ทุกๆนาที ทุกวินาที
พรุ่งนี้มันจะสายไป
เก็บกดมานานเท่าไหร่
อยู่กับอารมณ์ที่อ่อนไหว
ตัวตนจริงๆข้างใน
ที่เธอได้เก็บไว้
แค่ปล่อยออกมาสักครั้ง
ถึงวัน ต้องเปิดใจ จะดีร้าย
สักแค่ไหนรีบทำให้ทุกอย่าง
มีความหมาย
ปลดปล่อยตัวเองออกมาซักครั้ง
แล้วก็จะได้พบสิ่งใหม่
เบื่อบ้างไหม
เธอเหนื่อยบ้างไหม
ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว
ปล่อยตัวเองอย่ามัวชักช้า
เพราะเวลาได้ก้าวเลยไป
ทุกๆนาที ทุกวินาที
พรุ่งนี้มันจะสายไป
ถึงวัน ต้องเปิดใจ จะดีร้าย
สักแค่ไหนรีบทำให้ทุกอย่าง
มีความหมาย
ปลดปล่อยตัวเองออกมาซักครั้ง
แล้วก็จะได้พบสิ่งใหม่
เบื่อบ้างไหม
เธอเหนื่อยบ้างไหม
ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว
ปล่อยตัวเองอย่ามัวชักช้า
เพราะเวลาได้ก้าวเลยไป
ทุกๆนาที ทุกวินาที
พรุ่งนี้มันจะสายไป
ปลดปล่อยตัวเองออกมาซักครั้ง
แล้วก็จะได้พบสิ่งใหม่
เบื่อบ้างไหม
เธอเหนื่อยบ้างไหม
ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว
ปล่อยตัวเองอย่ามัวชักช้า
เพราะเวลาได้ก้าวเลยไป
ทุกๆนาที ทุกวินาที
พรุ่งนี้มันจะสายไป
