Często Twe oczy miast wiosennieć zielenią

Są takie zimne i dziwne

W chorych rozmowach oczy patrzą gdzie indziej

Patrzą tylko gdzie by się schować

Twoje ramiona niekruszące się ciasto

Nie pachną miętową maścią

Ja w Twoich ramionach nieistotny dysonans

Deszcz szczęścia strzał nad przepaścią

Szeptem na ucho powiem, że

Że ja, ja się tego wyrzekam

Że ja, ja się tego wyrzekam

Tych ranków jak febra u okien Twych jak żebrak

Siedziałem za drzewem nieraz

Tych gwiazd spadających pijanych gwiazd na stos

Nocą, gdy będę umierał

Zanim piorun i tęcza przejdą przez smutków most

Zanim dzień stąd odleci na chmurze

Zanim groszki i róże pocałują się znów przez płot

Zanim kurz pozamiata podwórze

Szeptem na ucho powiem, że

Że ja, ja się tego wyrzekam

Ja się tego wyrzekam

Wyrzekam, bo

Wyrzekam, bo

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości jak Ty

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

A kiedy spotkam Ciebie na śmierci zakrętach

Jeszcze raz to tylko Tobie powiem

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości

Jak Ty