Gece yarısı ansızın

uyanışlarımın sebebiydin..

Duygularim

ruhumla dans eder gibiydi..

Söylediğin son söz

zihnimden geçerken..

Yüreğimde kabuk tutmuş

yaramın acısıyla uyandım..

Içimdeki boşluğu ifâde edebilecek

söz bulamadım..

Artık yoktun..

Ve ben sensiz nasıl nefes alınır

bilmiyordum..

Günlerce düşündüm..

Neydi seni benden uzaklaştıran..

Neydi içimdeki mavi kelebeği

hayattan koparan..

Bulamadım...

Ruhum seninle öyle doluydu ki

Hiçbirşey senden kalan boşluğu

doldurmaya yetmiyordu.

Uçurumun kenarındaydım

ve içten içe ölüyordum..

Bir sözün yeterdi

beni hayatta tutmaya..

Sesini bi kez duysam

özlemlerim son bulacaktı.

Duyamadim..

Öyle çok bekledim ki ..

Senden gelicek en ufak bir seslenişi..

Gelmedin..

Tek başımayım şimdi.

Artık Dayanamıyorum ..

Sol yanimda biraktiğin o derin yara,

nasıl kapanır onu da bilmiyorum ama..

Ben artık ruhumu gömüyorum

içimde yarattığın sensizlik çukuruna..

Ve vazgeçiyorum senden..

Hayallerimden..

Ümitlerimden..

Anladım ki gelmeyeceksin

Anladım ki dönmeyeceksin

Olur da bigün çıkarsan karşıma

Gözlerimin içine bak

Bir zamanlar senin sevginle

parlayan o gözlerde,

Nasıl sessizce yitip gittiğini anla..