ZÜLEYHA
(ŞİİR)
Ben yandım…
Ben yandım diyorum Züleyha, yandım
Ülkemin yetim çocuklarını gördüm, yandım
Sırtından vurulmuş memleket çocukları gördüm,
Öz yurdunda garip çocuklar...
Satılık bir zihniyetin,
Ocaklara ne ateşler düşürdüğünü gördüm, yandım.
Ter bastı geceleri,
Uyuyamadım, yandım.
Sen, yanma dedin.
İkimizden başkasına yanma…
(ŞARKI)
Baksana bir Züleyha,
Ne yürekler yanıyor.
Bedenim yanıyor,
İmanım yanıyor,
Ülkem yanıyor…
Ülkem yanıyor, ülkem yanıyor, ülkem yanıyor
Ben yanmışım çok mu Züleyha?
Ülkem yanıyor, ülkem yanıyor, ülkem yanıyor
Ben yanmışım çok mu Züleyha?
(ŞİİR)
Ben ağladım…
Viyana’da, Sarıkamış’ta,
Öne eğilmiş başlar gördüm, ağladım
Çaresiz analar gördüm,
Çocukları için merhamet dilenen analar gördüm, ağladım.
Yangın yerine dönmüş ülkemde,
Hiç kimse için hiçbir şey yapamamanın acısını duydum, ağladım.
Sen ağlama dedin,
İkimizden başkasına ağlama!
(ŞARKI)
Kim bilir uzaklarda,
Ne ocaklar sönüyor.
Umutsuz ve çaresiz,
Yarınından habersiz,
Ne garipler ağlıyor.
Ülkem ağlıyor, ülkem ağlıyor, ülkem ağlıyor,
Ben ağlamışım çok mu Züleyha?
Ülkem ağlıyor, ülkem ağlıyor, ülkem ağlıyor,
Ben ağlamışım çok mu Züleyha?
(ŞİİR)
Sen gittin…
Korktun ve gittin.
Umudunu yitirdin, gittin
Başka hayatları düşünmek ağır geldi yüreğine ve gittin.
Mutluluk hayallerin benimle olmayacak diye korktun gittin.
Dedim ya
Herkesin harcı değil bu sevda,
Yıldın gittin…
(ŞARKI)
Dön de bir bak ardına
Neler neler gidiyor
Sıra sıra yiğitler
Omuzlarda şehitler
Koskoca bir vatan gidiyor
Ülkem gidiyor, ülkem gidiyor, ülkem gidiyor,
Sen gitmişsin çok mu Züleyha...
Ülkem gidiyor, ülkem gidiyor, ülkem gidiyor,
Sen gitmişsin çok mu Züleyha...
