หยอกล้อกันทุกวัน
เมื่อก่อนนั้นดูเหมือนฉันนั้นสำคัญ
โลกใบนี้ช่างสวยงาม
มีบ้านน้อยมีขนม
แม้ซุกซนพวกเขาก็ชม
ไม่เคยบ่นเคยว่าเลยสักคำ
แต่มันเปลี่ยนไปตอนไหนกันแน่
ไม่แยแสไม่มีแม้เหลียวมอง
ปล่อยฉันไว้บนถนนทอดยาว
น้ำตาซึมตัวสั่นเพราะฉันกลัว
สี่เท้าย่ำบนถนน
ไม่เคยกลัวทั้งฟ้าและฝน
ต้องอดทนไม่ทนก็อดตาย
เศษอาหารในจานตรงนั้น
จะป้อนหรือโยนก็แล้วแต่ท่าน
มีเป้าหมายรอดตายให้ผ่านวัน
ทั้งหมดนี้
ก็เพราะเธอ
ไอมนุษย์สุดประเสริฐ
สายตามากมายเจ้าถิ่นทั้งหลาย
หมายตาต้อนรับน้องใหม่
ไม่มีตรงไหนให้ฉันได้นอน
เจอคนก็ร้องโห่ไล่
ผลักไสฉันไปให้พ้นทาง
ผิดอันใดเล่าเธอช่วยตอบฉันที
จากนี้จะได้เลิกทำ
ส่งเสียงเห่าหอน
เพียงแค่อ้อนวอน
ให้เธอรู้ฉันยังคอยอยู่ตรงนี้
สี่เท้าย่ำบนถนน
ไม่เคยกลัวทั้งฟ้าและฝน
ต้องอดทนไม่ทนก็อดตาย
เศษอาหารในจานตรงนั้น
จะป้อนหรือโยนก็แล้วแต่ท่าน
มีเป้าหมายรอดตายให้ผ่านวัน
สี่เท้าย่ำบนถนน
ไม่เคยกลัวทั้งฟ้าและฝน
ต้องอดทนไม่ทนก็อดตาย
เศษอาหารในจานตรงนั้น
จะป้อนหรือโยนก็แล้วแต่ท่าน
มีเป้าหมายรอดตายให้ผ่านวัน
ทั้งหมดนี้
ก็เพราะเธอ
ไอมนุษย์สุดประเสริฐ
