เหมือนเคยอยู่ตรงนี้ เหมือนเคยมีวันนั้น
วันที่จูงมือกันด้วยความเข้าใจ
แล้วแค่เพียงไม่นาน มันก็ลบเลือนหาย
ดังไม่เคยพบเจอ
เหลือเพียงแค่คนเหงา และเงาแห่งความหลัง
กอดคำรักที่เคยได้ฟังจากเธอ
เหมือนทุกสิ่งสวยงาม เป็นเพียงความพร่ำเพ้อ
เธอนั้นไร้ตัวตน
น้ำตาที่รินไหลมา
จากแววตาทุกข์ทน
บอกให้รู้ว่าคนหนึ่งคนช้ำใจ
เจ็บปวดนักความรักเธอเป็นดั่งลม
ผ่านมาพอให้ชมแล้วพัดผ่านไป
ต่อให้รักหนักหนา ก็คว้าไม่ได้
ทำได้เพียงแค่นอนร้องไห้
ไว้อาลัยให้ลม
วูบเดียวให้เย็นผิว พริบตากลับปลิวหาย
ฝากร่องรอยในใจแค่ความขื่นขม
ว่าครั้งหนึ่งร่างกาย เคยได้สัมผัสลม
ลมที่ไร้ตัวตนน้ำตาที่รินไหลมา
จากแววตาทุกข์ทน
บอกให้รู้ว่าคนหนึ่งคนช้ำใจ
เจ็บปวดนักความรักเธอเป็นดั่งลม
ผ่านมาพอให้ชมแล้วพัดผ่านไป
ต่อให้รักหนักหนา ก็คว้าไม่ได้
ทำได้เพียงแค่นอนร้องไห้
ไว้อาลัยให้ลม
น้ำตาที่รินไหลมา
จากแววตาทุกข์ทน
บอกให้รู้ว่าคนหนึ่งคนช้ำใจ
เจ็บปวดนักความรักเธอเป็นดั่งลม
ผ่านมาพอให้ชมแล้วพัดผ่านไป
ต่อให้รักหนักหนา ก็คว้าไม่ได้
ทำได้เพียงแค่นอนร้องไห้
ไว้อาลัยให้ลม
