เจ้าบินอ่อนล้า
หรือไรหงส์ฟ้าจึงมาเลียบดิน.
เจ้าอยู่พรหมมินทร์
ไหนเลยมาสิ้นแค่เพียงพรมแดน
ปิดกั้นอะไร จึงไม่ใฝ่เมืองแมน
เห็นแคว้น เห็นแดน
กันดาร ว่าเป็นบ้านงาม.
ปราสาทเจ็ดสี ล้วนแต่ดีมีล่อใจ.
ด้วยเหตุไฉน
หรือจึงไม่เห็น เช่นความงาม
ดินแดน แห่งเรา มีแต่ ระกำ.
ขาดไฟ ไร้น้ำ
ต้องตามด้วยแสงเดือนดาว
หงส์ฟ้า..เมื่อยล้าบอกเรา
หงส์ด้วยกันสัมพันธ์เพียงเจ้า
มาที่นี่พอดีที่เรา
ส่งผ้า ให้คลุม
พอได้นุ่มกายเจ้า
แข็งแรง แล้วเช้า
เจ้าก็คงจากไป
เจ้าบินอ่อนล้า
ข้าช่วยหงส์ฟ้าเจ้าจงมีแรง.
เผือกมันตากแห้ง
ก็เสาะแสวง เที่ยวหามาให้
ทีตอน จากลา
ไม่เคยว่า.เห็นใจ
บทเรียน สุดท้าย
เป็นกาอย่าหมายหงส์ทอง
