ดวงใจอ่อนล้า ยามคราท่านทิ้งให้เดียวดาย
ทั้งที่ข้ายอมมอบชีวิต ไปให้ท่านเท่าไหร่
อวลกลิ่นแผ่วหวาน บางเบาแทบเลือนจางลงไป
ขอวอนอภัย ข้าที่แสนโง่เขลาอย่างนี้
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งบุปผา
เฝ้าคะนึงหา ด้วยแววตาที่แสนระทม
ร่ำร้องเพ้อหา ในคราราตรีที่แสนตรอมตรม
เปลียวเทียนดับลงและจมในความรวดร้าว
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งผา
เจ็บปวดหนักหนา ในช่วงเวลาที่หวังได้เจอ
ห้วงราตรีกาล อ้างว้างทั่วทั้งเส้นทางก้าวเดิน
เกินทนแค่ไหนยอมเดียวดายเพื่อท่านแล้ว
ดวงใจอ่อนล้า ยามคราท่านทิ้งให้เดียวดาย
ทั้งที่ข้ายอมมอบชีวิต ไปให้ท่านเท่าไหร่
อวลกลิ่นแผ่วหวาน บางเบาแทบเลือนจางลงไป
ขอวอนอภัย ข้าที่แสนโง่เขลาอย่างนี้
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งบุปผา
เฝ้าคะนึงหา ด้วยแววตาที่แสนระทม
ร่ำร้องเพ้อหา ในคราราตรีที่เหงาตรอมตรม
เปลียวเทียนดับลงและจมในความรวดร้าว
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งบุปผา
เจ็บปวดหนักหนา ในช่วงเวลาที่หวังได้เจอ
ห้วงราตรีกาล อ้างว้างทั่วทั้งเส้นทางก้าวเดิน
เกินทนแค่ไหน ยอมเดียวดายเพื่อท่านแล้ว
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งบุปผา
เฝ้าคะนึงหา ด้วยแววตาที่แสนระทม
ร่ำร้องเพ้อหา ในคราราตรีที่เหงาตรอมตรม
เปลียวเทียนดับลงและจมในความรวดร้าว
ท่านอยู่ที่ไหน ผู้วิลัยดั่งบุปผา
เจ็บปวดหนักหนา ในช่วงเวลาที่หวังได้เจอ
ห้วงราตรีกาล อ้างว้างทั่วทั้งเส้นทางก้าวเดิน
เกินทนแค่ไหน ยอมเดียวดายเพื่อท่านแล้ว
