Benim hiç sapanım olmadı anne..

Ne kuşları vurdum,

Ne de kimsenin camını kırdım.

Çok uslu bir çocuk değildim ama,

Seni hiç kırmadım hep boynumu kırdım.

Ben hayatım boyunca,

Bir tek kendimi vurdum

Suskun görünsem de,

Fırtınalı ve mağrurdum anne..

Bir mızrak gibi,

Aynada hep dik durdum anne.

Ben sana hiç bir gün laf getirmedim.

Leke sürmedim.

Ama göğsümü çok hırpaladım.

Kalbimi çok yordum.

Ben hayatım boyunca

En çok kendimi sordum.

Benim hiç sevgilim olmadı anne.

Ne bir yuva kurdum,

Ne bir gün şansım güldü.

Öpemeden bir bebeğin gidişini,

Tükendi gitti çağım..

Kimi yürekten sevdiysem,

Yüreğini başkasına böldü.

Bir muhabbet kuşum vardı,

O da yalnızlıktan öldü..

Sen beni göğsünde,

Hep acılarla mı soğurdun anne?

Yoksa evlat diye,

Koca bir taş mı doğurdun anne?

Eziyet degilim,zahmet değilim.

Musibet hiç değilim.

Bir senin mi balına

sinek kondu söylesene.

Doğurdun da beni

Ne ile yoğurdun anne?

Benim hiç hayalim olmadı anne.

Ne seni rahat ettirdim,

Ne kendim ettim rahat.

Bir mutluluk fotoğrafı bile,

Çektirmedi bu hayat!

Kaybolmuş bir anahtar kadar,

Sahipsizim anne..

Ne omuzumda bir dost eli,

Ne saçımda bir şefkat..

Say ki yollardan akan,

Şu faydasız çamurdum anne..

Say ki ıslanmaktım, üşümektim..

Say ki yağmurdum anne.

Bunca yıldır gözyaşlarını,

Hangi denizlere sakladın?

Oy ben öleyim!

Sen beni ne diye doğurdun anne!