Onvoorspelbaar, dat is een van mijn karaktertrekken

Al sinds een kind geleerd, om zelf mijn plan te trekken

Sta achter pot en pan, en zal zelf ook de tafel dekken

Ben een controle-freak, dus weet dat ik het na ga checken

Ik kom van leven langs de rand, niet passen bij de rest

Nu ben ik tevreden dat het verleden mij zo heeft gepest

Waarom proberen? Nu ik doe gewoon, genoeg gestrest

Was het leven echt een test, dan was ik sowieso geflest

Verlies mij in mijn doen, sta niet bij mijn daden stil

Pas als het te laat is, merk ik dat ik praten wil

Houd niet meer mijn adem in, omdat ik hem te vaak verspil

Iedereen wilt het zelfde, want ze zien hier niet zo graag verschil

Kwijt zijn dat is één, iets wegduwen iets anders

Ik dwarrel op mijn tippen, als bij een tango met haar dansers

Mijn hart is als een zeef, en mijn lichaam als een pantser

Ik wou echt dat het zo niet liep, maar ken gewoon niks anders

Want, ik liet u los, maar wou niet weg

Heb voor altijd pijn, dat gaat door been en merg

Mijn hoofd zei ′ja', mijn hart zei ′nee'

Bagage draagt, elke mens zelfs mee

Ik ben al lang op zoek, maar ik weet niet naar wat

Haat en liefde, iets wat ik niet snap

Nog steeds verdwaald, en ik volg nooit het pad

Want in dit tranendal, is de helft te zwak

Verloor zo veel om mij heen, en voel zo vaak echt de leegte

Praten doet mij deugd, maar als ik graaf dan valt het tegen

De waarheid die is hard, soms geladen maar een teken

Want alles dat niet echt is, ben ik ook heel snel vergeten

Zoekend naar mijn woorden, merk ik wat ik links liet liggen

Schrijvend aan mijn teksten denk ik, soms is herbeginnen

Ja ik mis ze zo hard, dat ik harder ben gaan drinken

Gevoelens die kapseizen, en relaties die gaan zinken

Alles wat blijft drijven, ligt ook zomaar om te vangen

Voorwerpen, personen, affecties en verlangen

Iemand kwijt geraken, is als effe niks meer snappen

Een deel van u dat stopt, een stuk geschiedenis aanschrappen

Leven is als trappen, het gaat omhoog, en soms is vallen

Koester mijn gedachtes, tot ik nooit meer iets zal snappen

Weet, wat ik ook verlies, ik zal er altijd over rappen

Want het weinige dat ik heb

Dat wil ik altijd beter snappen, (ja)

Heb liever niets, dan alles kwijt

Geluk zit altijd, in de kleinigheid

De mens is moe, hij slaapt niet meer

Ik wil hier weg, want ik haat de sfeer

Word opgeslorpt, door heel mijn stad

Ik hou van haar, want ze maakt me hard

Ik zie geen kleur, en de toekomst zwart

F*ck ik haat, wat ik daarstraks nog dacht

Hoe dat het altijd gaat, of hoe dat alles verder loopt

Ik weet dat het niet altijd draait zoals ik heb beloofd

Toch sta ik altijd klaar, en weet dat meen ik tot de dood

Vertel onze verhalen verder tot het laatste woord

Want een zaak die is zeker, dankzij u werd ik zo groot

Vrienden leer je kennen bij problemen of in grote nood

Blijf voor altijd kleine Gorik, die dat klom van uit de goot

Verdriet maakte mij sterker, yes ik kan tegen een stoot

Vaak wou ik dat ik alles zelf niet zo hard had verkloot

Toch ben ik echt gelukkig, dat ik nu nog altijd hoor

Want ik heb tranen van geluk, en ik heb tranen af gedroogd

Door de weg die dat ik nam, en de weg die dat ik koos

Besef komt vaak te laat bij mij, dat maakt mij soms zo broos

Ik weet nog goed hoe dat het groot werd

Kijk naar mij en stiekem bloos

Hang u foto's op de muur, en steek zo nooit niet in een doos

Het leven vooraf van elkaar, en toch voelt alles nog zo close

Foto′s vol met memories, wanneer ik op mijn tellie swipe

Zit met een dilemma, ben effe op mijn [?] vibe

Soms loopt alles wankel, net voor alles stevig, steady staat

Ik ben een type dat het doet, en voor familie herrie maakt

Zolang dat ik kan ademen, hoop ik dat ′t gezellig blijft

Vloeien tranen verder, dan een Mississippi of de Nel

Verdriet maakte mij sterker, en ik koester samen elke mijl

Afgelegd, en platgewalst, geen berg was voor ons te steil